Ambulancemedewerker treft haar zoon bij een dodelijk ongeluk
In de nacht van 21 november 2015 krijgt ambulancechauffeur Annemiek een melding van een ernstig ongeval in Amsterdam. Op de plek van het ongeluk herkent ze het nummerbord van de auto; het voertuig is van haar ex-man. ‘Toen ik daar aankwam, wist ik meteen dat het niet goed was.’
Wanneer de 112-melding binnenkomt, is er maar weinig informatie bekend. Behalve dat het om iemand gaat die met zijn auto tegen een boom is aangereden. ‘Ik herkende het voertuig, tenminste wat er van over was’, vertelt Annemiek bij het tv-programma Op 1.
‘Toen ik aankwam op de plek, wist ik meteen dat het niet goed was.’
‘Er werd meerdere keren gezegd dat mijn ex-man er niet in zat maar dat kwam niet binnen.’ Toch belt Annemiek haar ex-man en vader van hun zoon Gian: ‘Ik vroeg aan hem of de auto voor de deur stond, waarop hij antwoordde met nee. In een opwelling vroeg ik of de kinderen wel thuis waren, toen bleek Gian niet thuis te zijn.’
Tekst gaat door onder het fragment
‘Dit kan niet waar zijn.’
Nu, vijf jaar na het ongeval, vertelt Annemiek: ‘Ik kon het slachtoffer in de auto niet goed zien. De agenten hebben het vreselijke nieuws, dat Gian in die auto zat, verteld aan mijn ex-man die ik op dat moment aan de telefoon had. ‘Dit kan niet waar zijn, want Gian heeft geen rijbewijs’, is Annemieks reactie.
Toch blijkt hij echt de bestuurder te zijn. Annemiek: ‘Ik wist niet dat mijn zoon in die auto reed. Na de begrafenis heb ik Gians smartphone laten maken.’ Annemiek kan daardoor het app-contact tussen Gian en haar ex-man teruglezen. Daaruit blijkt dat Gian al langere tijd de auto van zijn vader, Annemieks ex, gebruikt.
Diep dal
Door het zien van het ongeluk loopt Annemiek een traumatische ervaring op: ‘Ik heb in een ongelofelijk diep dal gezeten. Kleine stapjes voelden aan alsof ik een zware berg beklom. Met behulp van een traumateam ging het steeds iets beter.’ Annemiek krijgt EMDR, een therapie die mensen helpt om te gaan met de gevolgen van een schokkende ervaring. Dit slaat aan voor Annemiek: ‘Het werkte als een malle.’
‘Ik heb in een ongelofelijk diep dal gezeten.’
Inmiddels is Annemiek weer fulltime aan het werk en krijgt hartverwarmende steun van haar lieve collega’s. Annemiek: ‘Nu ik weer aan het werk ben merk ik dat mijn hart sneller gaat kloppen van de zwaailichten. Ik vind het een prachtvak.’ Over haar heftige ervaringen schrijft Annemiek het boek: ‘En dan is het jouw kind’. Hiermee wil ze aan anderen laten zien dat je alles kan overleven.
