Alie moest haar dochter (17) loslaten: ‘Ik denk de hele dag aan haar’

Het is nu drie en een half jaar geleden dat haar dochter Gerrianne overleed. ‘Van tevoren wist ik niet hoe het voelde om een kind te missen’, zegt ze. ‘Ik had God, die ons altijd heeft geholpen het te dragen en die ons nog helpt. Maar ook dan heb je mensen nodig die je erop wijzen hoe je bijvoorbeeld bepaalde dingen anders kan doen. En die je laten zien dat je helemaal niet apart denkt of doet, dat het allemaal heel normaal is. Daarom heb ik sinds kort hulp van een rouwtherapeut.’

Hoop

Toen Gerrianne in 2014 ziek werd, bracht dat een onzekere tijd vol angst met zich mee. ‘We hadden geen goede ervaringen met kanker, omdat vijf jaar eerder mijn vader eraan overleden was. Maar Gerrianne was vanaf het eerste moment vol hoop.’

Een zware tijd vol chemokuren volgde. ‘Na elke kuur knapte ze weer op. Ze was een heel wilskrachtig meisje, een strijdster. Ze ging er fanatiek in.’ Het was dan ook een zware domper toen de chemo niet aansloeg. Wat volgde, waren bestralingen in Duitsland.

Daar was de confrontatie met andere zieke kinderen zo pijnlijk, dat Gerrianne het liefst na elke bestraling weer naar huis reed om met haar ouders en drie broers aan tafel te kunnen zitten. ‘We zijn 26 keer 270 kilometer op en neer gereden.’ Ze was onvermoeibaar, blikt Alie terug. ‘Ze deed het allemaal maar.’

‘Ze was onvermoeibaar’

Er gloorde weer hoop toen de bestralingen succesvol bleken en de geslonken tumor succesvol verwijderd kon worden. Maar Gerrianne zelf bleef onrustig. Daarin werd ze bevestigd toen twee controles later een tumor boven de oude bleek te zitten en er een vlekje op haar longen zat. Niet veel later werd ook een tumor in haar bekken ontdekt, die niet verwijderd kon worden.

Daarmee werd alle hoop in een klap weggevaagd. Op dat moment waren Alie en Gerrianne, toen 16 jaar, samen in het ziekenhuis. Alie: ‘Ze raakte in paniek en huilde erg. Ik heb toen samen met haar gebeden. Niet lang daarna werd ze weer rustig. Heel bijzonder was dat.’

Strijd

Door haar ziekte werd Gerrianne in rap tempo volwassen. Haar geloof in God, dat daarvoor op de achtergrond stond, maakte een enorme groei door. ‘Ze was niet bang om te sterven. Haar toekomst in de hemel zag ze al voor zich. Ze besefte dat ze daar gelukkiger zou zijn dan op aarde.’

In die tijd heeft ze veel bij Alie in bed geslapen. ‘Overdag was ze gewoon een puber. Maar ’s nachts werd ze angstig en kwam ze bij mij. We hebben ontzettend veel met elkaar gedeeld, gehuild en gebeden.’

‘Overdag was ze gewoon een puber, ’s nachts kwam ze bij mij’

‘De laatste maanden van haar leven waren de mooiste van haar ziek zijn’, vertelt Alie. ‘In die tijd voerde ze veel diepe gesprekken met de mensen om haar heen. Wij moesten één persoon loslaten, maar zij iedereen.’

In juli 2016 sliep Gerrianne rustig in. ‘Ik heb de strijd overwonnen’, staat er op haar grafsteen. ‘Ik zal nooit zeggen dat ik mijn dochter ben verloren’, zegt Alie. ‘Dat zou betekenen dat ik niet weet waar ze is. En dat weet ik wel.’

Alie vertelt er meer over bij het kleurrijke graf van haar dochter Gerrianne. (Tekst loopt onder de video verder)

Zwaar

Het eerste jaar zonder Gerrianne was erg zwaar. ‘Elke dag voelde als haar sterfdag’, zegt Alie. ‘En nog steeds denk ik elke dag aan haar, de hele tijd. Dit kan ik geen plekje geven. Ik verweef haar in alles wat we meemaken. Mooie en verdrietige dingen.’

‘Het bemoedigt me dat we niet alleen op deze weg hoeven te gaan en kracht krijgen van God’, zegt Alie. Ze is niet boos op Hem: ‘Dit is de gebrokenheid van de wereld. Het enige wat we kunnen, is op Hem vertrouwen.’

‘Ik zal nooit zeggen dat ik mijn dochter ben verloren, want ik weet waar ze is’

Naast verdriet is er ook dankbaarheid. ‘Ik ben heel dankbaar voor de kinderen die mijn man en ik nog hebben. Ook hebben we in 2018 ons eerste kleinkind gekregen, vernoemd naar Gerrianne. De tweede is op komst. Er zijn zoveel zegeningen, de Heer gaat voor ons uit. Maar het blijft dubbel. Vreugde en verdriet zullen in ons leven altijd samen gaan.’

Op elke verjaardag van Gerrianne in mei wordt haar leven in dankbaarheid gevierd. ‘Ze heeft ons zoveel geleerd. Door haar genieten we veel meer van de kleine dingen om ons heen en van elkaar.’ Maar de aanloop naar haar verjaardag blijft lastig. ‘In het voorjaar loopt buiten alles weer uit, er is weer nieuw leven. Terwijl haar leven is gestopt.’

Ontmoetingsdag

Alie beseft hoe belangrijk het is over haar dochter te blijven praten. En dat doet ze, vooral met haar man en kinderen. Door te blijven praten, houd ik haar levend en betrek ik haar overal nog bij. Het is moeilijk dat het leven zonder haar doorgaat en de wereld om me heen nog hetzelfde is, terwijl ik zelf zo veranderd ben.’

Het helpt om niet te ver vooruit te denken, weet Alie nu. ‘Het gaat met vallen en opstaan.’ Daarbij gelooft ze dat je er in zo’n situatie niet alleen voor hoeft te staan: ‘Dag aan dag draagt God ons. Soms kan ik het gemis en verdriet bijna niet dragen. Dan is er toch in mij een troost en een zeker weten dat Gerrianne nog leeft. Dat maakt dat we verder kunnen. Dit is immers een klein stukje van alles wat ons nog te wachten staat.’

Alie heeft veel aan de ontmoetingsdagen van stichting Als kanker je raakt. ‘Hier heb ik mensen ontmoet die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Voor sommigen is het veel langer geleden. Ik herken me in hun verdriet. Het steunt me dat zij nog steeds een leven hebben, zonder hun kind. Lange tijd heb ik me afgevraagd of dat wel kon.’