Birgit vraagt zich af: Aan het werk na overlijden van mijn moeder. Hoe doe ik dat?

Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Ik probeer de verkramping in mijn rug, de pijn op mijn borst, de koppijn en de misselijkheid onder controle te krijgen. Het is twee dagen na de uitvaart en ruim 1 week na het overlijden van mijn moeder en ik ben op weg naar kantoor. De afgelopen dagen zag ik al als een berg tegen dit moment op. Dus besloot ik de confrontatie maar zo snel mogelijk aan te gaan én dat te doen op een dag dat bijna alle collega’s er zijn. Waarom ook niet. Mijn moeder is begraven dus het normale leven kan weer beginnen. Dus ik kan weer aan het werk! Toch?

Weer aan het werk

Mijn collega’s zijn verbaasd dat ik er al weer ben. Met de smoes ‘ik kom alleen even wat e-mail wegwerken’ ga ik achter mijn laptop zitten. De echte reden is dat ik de confrontatie met alle ‘Hoe gaat het met je?’-, ‘Hoe was de begrafenis?’- en ‘Hoe gaat het met je vader en zusjes?’-vragen zo snel mogelijk wil aan gaan. Ik zie er enorm tegenop. Veel kans om mijn e-mail weg te werken krijg ik inderdaad niet.
Na een paar uur op kantoor heb ik toch nog een wat mailtjes weggewerkt en zit ik wezenloos naar mijn laptop te kijken. Ik ga naar huis. Eenmaal in de auto perst alle spanning en emotie zich een weg naar buiten. De tranen lopen over mijn wangen en ik voel mij zo intens moe.

Blue Monday

Maandagochtend probeer ik het opnieuw. Weer rijd ik naar kantoor, weer die enorme stress in mijn lijf. Ik snap er niets van, ik heb hartstikke leuk werk en hele lieve en betrokken collega’s. Wat is er aan de hand? Zo’n 1,5 uur later dan normaal begin ik aan mijn werkdag. Maar na een klein aantal totaal productieloze uren zit ik wederom met bonkende koppijn en volledig gedachteloos naar mijn scherm te turen. Ik ga naar huis en duik mijn bed in. Voor mij is het Blue Monday.

Ziekmelding na overlijden

Al binnen een week sta ik ‘ziek’ gemeld. Een ziekmelding terwijl ik niet ziek ben. Ik heb moeite het te accepteren. Maar het feit is dat ik nog niet de helft van mijn contracturen werk. Na wat googelen kom ik er achter dat ik niet de enige ben. Op de site van ArboNed lees ik dat de gemiddelde verzuimduur na het overlijden van een dierbare wel 170 dagen is. Het stelt mij enigszins gerust. Ik ben nog niet helemaal gek geworden!

Hoe pak ik mijn werk nu weer op?

Na een paar dagen ben ik er wel achter dat fulltime werken er voorlopig nog niet in zit. Ik ben verdrietig, slaap onrustig, ik kan mij niet concentreren, sta stijf van de opgekropte stress, vergaderen en bellen is nagenoeg onmogelijk en na een paar uurtjes werken kan ik weer naar bed. Een gesprek met de bedrijfsarts is het gevolg.

Gelukkig krijg ik van mijn leidinggevende alle ruimte om een plan te maken met de bedrijfsarts en ook mijn collega’s zijn heel begripvol. Dat helpt, want ik voel me namelijk best schuldig dat ik niet fulltime en ook niet altijd even productief aan het werk ben.

Tot mijn verbazing komt er uit het gesprek met de bedrijfsarts een veel voorzichtiger plan dan ik voor ogen heb. Na enkele weken blijkt het plan van de bedrijfsarts misschien wat te voorzichtig en werk ik al wat meer uur dan het minimaal afgesproken. Maar mijn eigen plan, – zo snel mogelijk fulltime aan het werk alsof er niets aan de hand is – blijkt in ieder geval verre van haalbaar.

Mijn nieuwe plan van aanpak:

• Accepteren dat de situatie is zoals die is – (niet mijn sterkste punt)
• Ik werk het aantal uur dat lukt. Voordat het doek valt ga ik naar huis. – (soms heb ik het te laat door en dan gaan de dagen erna niet best)
• Ik knip de tijd die ik werk in blokken. Daartussen ga ik even wandelen, drinken halen voor mijn collega’s etc. – (wandelen als het zonnig is werkt voor mij als een soort oplader waarmee je je telefoon weer tot leven wekt)
• Ik probeer er per week 2 uur bij te doen. Maar het is niet erg wanneer dat niet lukt. – (arghhh)
• Ik probeer dingen die mij nog heel veel energie kosten, zoals vergadering en bellen, te beperken. – (dit moet ik echt doen, anders wordt het echt een productieloze dag)
• Ik maak ‘s ochtends een lijstje van de dingen die ik die dag wil doen. – (mijn reddingsboei in de werkdag)
• Als collega’s vragen of het werken lukt en hoe het gaat met rouwen dan vertel ik daar iets over. – (lees ook mijn blog: Hoe gaat het met je?)

Steeds meer goede (werk)dagen

Ik merk nu dat ik steeds meer goede werkdagen hebben. Dat er wel wat uit mijn hoofd en handen komt en dat ik weer tevreden kan zijn met de kwaliteit van mijn werk. Gaan alle dagen nu weer goed? Nee, helaas niet. Er zitten nog steeds dagen tussen dat ik eerder naar huis ga dan gepland, vergaderingen kosten mij nog steeds veel energie én soms word ik overvallen door verdriet en gemis (lekker handig op je werk). Maar, dat er steeds meer dagen zijn dat het wel lukt, is hoopgevend!

Ik ben wel benieuwd. Vond jij het ook moeilijk om weer aan het werk te gaan nadat een dierbare overleed en hoe ga jij daar dan mee om?