6 Boeken over rouw geschreven door nabestaanden

Tranen van liefde – Tim Overdiek

Weggerukt uit het leven… Zo begon Tim Overdiek de overlijdensadvertentie voor zijn vrouw Jennifer Nolan, moeder van hun twee jonge kinderen. Een motoragent reed haar op 22 oktober 2009 omver toen ze een zebrapad overstak. Een week later startte de weduwnaar zijn dagboek. Over pijn, over verdriet, maar vooral over liefde.

Het wordt een verslag van een jaar van rouw. Overdiek beschrijft de doffe pijn van de eerste momenten, het continue vallen en opstaan, en de wanhoop die hem en zijn zoons vaak onverwacht overvalt. Maar het gaat ook over vergiffenis, en over de hechte band die het gezin helpt om het grote verlies te verwerken.

Dag zeggen – Pieter Both

Pieter Both, dominee en leraar op een middelbare school, vertelt in zijn boek ‘Dag zeggen’ over de dood van zijn vrouw, Rolinda. Rolinda was zwanger van hun derde kind, maar overleed tijdens haar zwangerschap. Hun zoon, wordt met een spoedkeizersnede geboren.

Voor Pieter het begin van een moeilijk rouwproces. In dit boek vertelt Pieter hoe hij alleen verder moest.

Lees ook dit interview met Pieter, eerder verschenen bij Ik mis je.

Je mag me altijd bellen – Karin Kuiper

In dit boek vertelt Karin Kuiper over de eerste 1001 dagen na de dood van haar man, de bekende schrijver Karel Glastra van Loon. Hij overleed op 42-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een hersentumor.

Op zijn veel te vroege dood volgde een periode van vallen en opstaan, waarin het verlies als zoutzuur doorvrat. Plotseling behoorde Karin tot dat lastige volkje van weduwen en weduwnaars. Zonder hulp van anderen redt niemand het, maar toch stond bovenaan haar ergernissenlijst het goedbedoelde zinnetje ‘Je mag me altijd bellen’. Want hoewelgemeend ook, dit is ‘hulp’ die je met lege handen achterlaat… Omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kán bellen, omdat je slechts denkt: Nee, het gaat niet! Zij moeten mij bellen! Het duurde honderden dagen, maar uiteindelijk volgde er een periode waarin ze terugveerde en haar levenslust hervond.

Zelfs al ga ik… – Henk Rothuizen

Henk Rothuizen schreef ‘Zelfs al ga ik…’ voor zichzelf, toen hij en zijn vrouw Joke met het bericht werden geconfronteerd dat zij ongeneeslijk ziek was.

Want als lijden in je leven komt, kan God ver weg lijken. Waar is God als wij lijden? Met goede bedoelingen komen familieleden, meelevende vrienden of theologen met allerlei verklaringen. Maar welke van die verklaringen houden stand? Hoe is God aanwezig in ons lijden?

Henk Rothuizen vertelde zijn verhaal ook in een aflevering van Ik mis je.

Het jaar dat mijn vader stierf – Leo Fijen

Leo Fijen is presentator en schrijver van diverse boeken over rouw. ‘Het jaar dat mijn vader stierf’ is zijn eigen verhaal.

Leo Fijen en Benedictijner monnik Anselm Grün spraken in 2007 wekelijks met elkaar te mailen. Fijen wist toen nog niet dat dat het jaar zou zijn dat hij afscheid moest nemen van zijn vader. Toen zijn vader overleed, mondde de briefwisseling uit in een boek over de belangrijkste thema’s van het leven.

Kwetsbaar vertrouwen – Lies Nijman

Na het overlijden van haar man Jan probeert Lies haar weg te vinden door het onbekende land van afscheid en rouw. Jan Nijman is 54 jaar als hij te horen krijgt dat hij een ernstige ziekte heeft. Zijn vrouw Lies houdt na dat bericht een dagboek bij over hun belevenissen.

Hun zoektocht richt zich niet zozeer op de waaromvraag van het lijden, maar meer op het zo goed mogelijk omgaan met het spanningsveld tussen geloven in genezing door God en het voorbereiden op de dood.

In ‘Kwetsbaar vertrouwen‘ schrijft Lies niet alleen tot in detail wat het verlies van Jan voor haar betekent, maar ook wat het heeft opgebracht.

Lies Nijman was eerder te zien in een aflevering van Ik mis je.