‘Ik hoor nog steeds mijn moeders stem, haar lach.’ Rachelle Boekestein ergert zich als kind aan haar moeders lach, maar nu mist ze die zo.
Als haar stoere moeder longkanker krijgt, weet Rachelle niet hoe ze ooit verder moet zonder haar. Haar moeder troost haar met de woorden: ‘Het komt goed.’ Nu, vier jaar later, moet Rachelle haar gelijk geven. Bekijk hier het fragment:
