Inge Klumper-Eleveld moest haar man loslaten. In dit gedicht beschrijft ze hoe ze hem nog overal tegenkomt. ‘Je kleren hangen in de kast, soms word je me te veel.’
sporen
je schoenen staan nog onder het bed
je tandenborstel naast die van mij
je foto heb ik een lijst gezet
je speelt gitaar en je kijkt blij
je bureau is onaangetast
je krijgt nog steeds je mail
je kleren hangen in de kast
soms word je me te veel
door emoties overspoeld
niet boos, alleen zo alleen
lijkt alles onbedoeld
is twee zo akelig één
soms bang dat ik vergeet
en stukken oversla
toch goed dat ik dan weet
liefde laat blijvend sporen na
je schoenen staan nog onder het bed
je tandenborstel naast die van mij
je foto heb ik in een lijst gezet
je bent er, je bent er altijd bij
Inge Klumper-Eleveld
