Je zit er niet op te wachten, maar ineens is het er: het grote verdriet. Als een gast die niet is uitgenodigd, maar waar je toch iets mee moet. Een treffend gedicht van Josephine.
De ongenode gast
Vandaag huist er verdriet in mij
het ging gisteren al mee naar bed.
Ik weet niet van waar het komt
of wie het in mijn agenda heeft gezet.
Ik zat er echt niet op te wachten,
ze kwam als ongenode gast
maar of ik het nou wil of niet dat maakt niet uit
ze komt zelden echt gepast.
Eerst dacht ik: ga toch weg
wat moet ik nou met jou
ik ken je wel, ik weet het echt
maar waarom kom je precies nou?
Maar ja, dat denken helpt niet
ze is er gewoon af en toe
en van tegen haar blijven vechten
word ik alleen maar moe.
Dus ik stak een kaarsje aan
en zei: goh, daar ben je weer
ik moet weer even wennen
maar herinner me de vorige keer.
Als ik echt naar jou durf te kijken
en je welkom heet als deel van mij
dan mag er diep van binnen weer iets stromen
en dan komt je warmte vrij.
Dus ga maar even zitten
dan drinken we samen thee
en zijn gewoon weer even stil
is dat een goed idee?
Verdriet dat komt en gaat
ik draag het met me mee
en als ze dan heel zacht haar liefde geeft
kunnen we weer verder, alle twee.
