Gedicht | Mijn hart huilt

Het overlijden van haar moeder kwam, na de plotselinge dood van haar zusje, ook veel te snel, vertelt Joyce. ‘Hoewel ik haar nog iedere dag met heel mijn hart mis en regelmatig nog een traan laat, ja, ook na bijna elf jaar, ben ik voor haar blij dat ze de pijn niet meer hoeft te voelen. Ik weet dat ze met mij mee kijkt bij alles wat ik doe en als een beschermengel om mij heen hangt.’

Mijn hart huilt

Mijn ogen prikken, m’n rug doet pijn.
Zit op een plek waar ik eigenlijk niet wil zijn.

Tussen kaarten, foto’s en de papieren van jullie afscheid.
Alles wat mij weer herinnert aan die rottijd.

Alle kaarten opnieuw bekeken.
En denk aan de jaren die zijn verstreken.

Veel namen waarvan ik niet weet bij wie ze horen.
Maar ook humor kaartjes om het verdriet even te verstoren.

Een glimlach tovert zich op mijn gezicht.
Maar toch opnieuw een traan bij het schrijven van dit gedicht.

Mijn hart huilt wanneer ik alles opnieuw beleef.
Hoeveel ik ook al over jullie gemis schreef.

Ik wil schreeuwen totdat ik er huilend bij neer val.
Jankend in slaap vallen vooral.

In de hoop dat dit verdriet weer even minder wordt.
Voordat ik mij op het volgende stort.

Bijna vergeten hoe het allemaal ooit is geweest.
Leren fietsen, naar school, feesten, alles zo onbevreesd.

Even een pauze, een andere keer weer door.
Weer naar het hier en nu waarin ik jullie verloor.

Ik weet het ze horen erbij, de tranen en de pijn.
De herinneringen zijn gedachtes die er voor altijd zullen zijn.