In een lade ligt het paspoort van Roos. Ongebruikt. Ze hadden zoveel plannen en dromen. Nu vindt Sanne het paspoort van haar dochtertje ongebruikt terug. Niemand heeft er naar gevraagd.
Samen op reis
Voor een afspraak voor mijn zoontje Merijn ben ik in het ziekenhuis. Er is een identiteitsbewijs nodig. Het voelt dubbel. Het laatste paspoort dat we hebben aangevraagd, was voor onze dochter Roos. En niet voor het ziekenhuis, maar om samen op reis te kunnen.
Maar toen werd ze ziek. Weken ziekenhuis volgden, er was niemand die vroeg naar haar identiteitsbewijs. Haar paspoort bleef ongebruikt in de kast. Maar wat had ik hem graag nodig gehad. Voor een reis of desnoods iets simpels als een afspraak.
Pasfoto’s maken
‘Weet je nog, met Roos?’, vraagt mijn man. ‘Ja’, zeg ik, ‘dat was bijna niet te doen.’ Ze was nog klein en kon niet stil zitten op de stoel. We kiezen dit keer een andere fotograaf. Vanwege toen. Vanwege de herinnering. Merijn lacht naar de fotograaf en zit net genoeg stil. Hij lijkt in veel op Roos, het wordt een mooie foto.
‘Haar paspoort… gemaakt om samen te reizen. Maar ze is alleen gegaan.’
Paspoort nog jaren geldig
Ik zoek onze paspoorten voor de aanvraag. Vier paspoorten vind ik. Gemaakt voor vakanties, voor dromen, voor plannen. België gecanceld, Israël gecanceld. De plannen vielen met de dromen in duigen. Haar paspoort. Nog jaren geldig. Gemaakt om samen te reizen. Maar ze is alleen gegaan.
En toch, hoop ik, dat ze ergens meereist met ons. In ons. In onze gedachten. Ik voel haar nog in elke vezel van mijn bestaan. En neem ik haar paspoort een volgende keer misschien wel mee. Hij is tenslotte nog jaren ‘geldig’.
