Blog Patricia | Gewoon weer fietsen, samen met Mikki

Het is bijna lente. De tweede zonder Mikki. Vanaf mijn balkon kijk ik naar alle mensen die voorbij fietsen. Het is woensdagmiddag en overal op straat fietsen papa’s en mama’s met hun kinderen. Ik vraag me af waar ze naartoe gaan. Misschien naar het bos, de sportclub of na een korte schooldag gewoon lekker naar huis..

Mijn gedachten gaan naar mijn eigen fiets, die zoals gewoonlijk tegen de muur van de flat staat. Tot twee jaar geleden werd de fiets dagelijks gebruikt. Nu staat hij daar soms dagenlang onaangeroerd.

Ik fietste elke dag kriskras door de stad, naar school, vriendinnetjes, partijtjes of zwemles, Mik achterop in het groene kinderzitje. Het kinderzitje is allang van de fiets en er is ook geen kleurige meisjesfiets voor in de plaats gekomen.

Hoog zadel

Een stukje verder staan de fietsen van mijn twee zoons. Het zadel van hun fiets staat zo hoog, dat ik bijna niet met mijn voeten op de grond kom, mocht ik ermee weg willen fietsen.

Allebei de jongens zijn op weg naar volwassenheid. En alhoewel ik met trots geniet van onze gesprekken en van hun eigenwijze humor, mis ik de kleurrijke kinderwereld van Mik.

‘Nu staat de fiets daar, soms dagenlang onaangeroerd’

Ik heb vroeger weleens verlangd naar het moment waarop Mik groot genoeg zou zijn om alleen naar school te fietsen, en ik weer wat meer ruimte had voor mezelf.

Hoe anders had ik op de fiets gezeten als ik toen wist dat er geen ‘later’ meer zou komen.. Nu verlang ik in plaats van ruimte voor mezelf, terug naar de dagen met haar.

Kinderplekken

Ik fiets nog weleens langs de plekken waar ik kwam met Mik, maar waar ik nooit meer echt hoef te zijn. De plekken waar kinderen komen om te spelen, te lachen en te ontdekken.

Ik leef niet meer in de wereld waarin een wc-rol een verrekijker is en een doos een schatkist. Bij ons thuis zijn alle wc-rollen en dozen weer gewoon een stuk karton. De tijd is tien jaar vooruit gezet.

Toen Mik steeds zieker werd, en ik af en toe van huis moest om een boodschapje te doen, koos ze altijd een knuffel uit die met me mee op stap mocht. Op die manier kon ze zelf ook nog een beetje bij mama zijn.

Achterop

Zo heb ik in die tijd regelmatig op de fiets door de stad gereden met een knuffel achterop.

Natuurlijk stuurde ik altijd even een foto naar de achterblijvers thuis als bewijs. Van die herinnering heeft iemand voor mij een mooi beeldje gemaakt.

Nu staat de fiets met het groene kinderzitje voor altijd bij mij thuis op de kast, en is de fiets beneden alleen nog maar een saaie ‘grote mensen’ fiets.

Als ik alle uurtjes voor mezelf mocht inruilen voor één dagje terug in de tijd, zou ik gaan fietsen. Gewoon weer fietsen, samen met Mik.