Blog Sarah | ‘Ik wil zo graag weer even kind zijn’

Vasthouden

De laatste huil klinkt uit de slaapkamer. De kinderen slapen. Eindelijk. Ik kijk in de spiegel. Mijn haar lijkt geëxplodeerd, mascara onder mijn ogen, snotvegen op mijn schouders en borst. Mijn ogen kijken mezelf moe aan.

Ik slenter naar beneden en ga op de bank liggen. Een mengeling van verdriet en vermoeidheid overvallen me. Ik wil tegen mijn moeder aankruipen. Lepeltje lepeltje tegen aan haar liggen en de warmte en het comfort van haar lichaam voelen. Ik snak naar de veiligheid en geborgenheid van dat plekje tegen haar aan. Ik wil haar voelen en ruiken. Mij door haar laten vasthouden. Ik snak naar haar handen om me heen. Haar aai door mijn haar. Haar kus op mijn wang.

Ik wikkel me in de deken en zucht. Ik wil zo graag weer even kind zijn. Vrij en zorgeloos spelen. Boos zijn om de kleine dingen en huilen omdat het een stomme dag was. Ik zou zo graag weer even terug willen. Even vroeger willen aanraken. Even vastgehouden willen worden zoals toen. Even in het verleden zijn. Willen huilen en dan vastgehouden worden. Die stoffen, netjes gestreken zakdoek krijgen om mijn tranen mee te drogen.

Kwetsbaar

Ik ben opeens weer een kind dat zijn moeder nodig heeft. Ik voel me broos en kwetsbaar, klein zoals een kind. Haar kind. En haar kind blijf ik ook altijd. Alleen moet ik leren me op een andere manier door haar te laten vasthouden.