Blog Sarah | Jouw naam vergeet ik nooit

Marcel was zijn naam. Er stond een foto van hem op de bar. Een kaars ernaast. Een twintigtal vrienden samen aan een lange tafel. Ze lachten en werden luider naarmate de avond voortduurde. Een speech en een toast. Met bokbier, want daar hield Marcel van.

Herdenken

Toen ik die middag telefonisch contact opnam om te reserveren werd er aan me uitgelegd dat er die avond een groep vrienden kwam eten om hun vriend te herdenken. Ik mocht best een tafel reserveren maar dan zou ik wel in dezelfde ruimte zitten. Ik bekeek het van de andere kant; vonden zij het oké als ik daar met mijn tafelgenoot in de buurt zou zitten? Was dit niet te privé om er anderen bij te hebben? Nee, dat was geen probleem werd mij verteld. Ik voelde me vereerd. We mochten heel dichtbij iets heel speciaals zijn. Zo voelde het. Waar ik dit een jaar geleden veel te pijnlijk zou hebben gevonden, twijfelde ik nu geen moment.

Tijdens het eten kwam een van de vrienden van Marcel naar ons toe. Ik zei tegen hem dat ik het mooi vond te zien hoe Marcel blijkbaar ook na zijn dood verbindt. De vriend zei: ‘Er zijn twee momenten waarop je dood gaat. Een als je overlijdt en een als mensen je naam vergeten’.

Proost

Ik keek hem na terwijl hij terug naar de tafel liep, pakte mijn glas en zei zachtjes; ‘Proost, op Marcel en op mam. Op Han Keulen. De vrouw wier naam ik nooit zal vergeten.’ In gedachten zag ik mam op een hemel wolk zitten. Aan een klein tafeltje, met een glaasje rode wijn. Ik weet zeker dat ze ook haar glas hief en zei; ‘Proost maedje’*.

*’proost meisje’ in Limburgs dialect