Sarah is jarig en denkt aan haar moeder die ze zo mist. ‘Ze is er wel maar ook heel erg niet. En dat terwijl zij de bron van mijn bestaan is’, schrijft Sarah.
Het is mijn verjaardag. Wanneer ik in de ochtend de woonkamer in loop hangen er slingers en ligt er een prachtige tekening van de kindjes op tafel met een kaart met de liefste woorden van mijn man. Ik raak direct ontroerd. Het voelt als een warme deken.
Ik geef de kindjes en mijn man een dikke kus en pak een kopje thee terwijl ik naar de foto van mijn moeder kijk die op de schoorsteenmantel staat. Hoe oud was ze daar? In de twintig denk ik. Nog heel jong. En zo mooi.
Knap
Ik twijfel of ze ooit heeft beseft hoe knap ze was. Ik word 38. Hoe zag zij er toen uit? Zou ze toen ook haar eerste grijze haren gekregen hebben? De eerste rimpels? Hoe zou ze zich gevoeld hebben? Kreeg ze die dag dat ze 38 werd veel kadootjes? Maakte ik toen die tekening voor haar met een dubbeltje erop geplakt? Met de boodschap dat ze dan iets leuk voor zichzelf kon gaan kopen. Lachte ze veel of was het een zware tijd? Lijk ik op haar?
‘Ik mis haar’
Mijn man vraagt waar ik aan denk. ‘Aan mammie’ antwoord ik. ‘Ik mis haar’. ‘Weet ik’, zegt hij terwijl hij me over mijn rug wrijft. Ze is er wel maar ook heel erg niet. En dat terwijl zij de bron van mijn bestaan is. 38 jaar geleden had zij nu weeën.
Spannend
Ze heeft me vaak verteld hoe spannend ze het vond om haar eerste kindje te verwelkomen. Ieder jaar weer zagen we elkaar of belden we en ieder jaar weer vertelde ze me hoe fijn het was toen ik geboren werd. En dan zei ze in de avond altijd de afsluitende woorden ‘welterusten meisje’. En daarna noemde ze mijn nieuwe leeftijd. Vanavond zal ik mijn hoofd haar stem horen zeggen: ‘welterusten meisje van 38’ en ik zal hardop antwoorden met ‘welterusten mammie’.
