Blog van Sarah | Iets een plekje geven – Hoe dan?

‘Een plekje’

Stop ik het in een kast? In een blik of doos? In een zakje of tas? En leg ik het dan ergens neer? Maar waar dan? Gewoon ergens op de wereld? In de tuin? In de zee? Op zolder?

‘Ik weet helemaal niet of ik het verlies wel een plekje wíl geven’

Men zegt dat verlies ‘een plekje’ moet krijgen. Dat je, wanneer je iemand verloren bent, dat verlies als het ware ruimte moet geven. Maar soms weet ik niet waar dat plekje is. Soms zoek ik naar plekjes. Naar een plaats die ruimte heeft voor mijn tranen. Dan zoek ik met een rugzak vol verdriet naar daar waar ik wellicht zou moeten zijn. Soms dwaal ik rond op zoek naar iets waarvan ik niet weet waar ik het zal vinden.

[newsletter midrid=S7a1NAUAA39]

Waarom

Ik denk dat ik wel weet waarom ik soms ronddwaal. Ik weet eigenlijk ook helemaal niet of ik het verlies wel een plekje wíl geven. Waarom zou ik ruimte reserveren voor het verlies van mijn moeder als dat ergens nog steeds iets is waarvan ik denk; waarom is ze er niet meer? Waarom zou ik ruimte maken voor verlies als ik haar eigenlijk dolgraag weer zou willen zien, voelen en ruiken. Ik wil ruimte maken voor warmte, liefde en geluk. En eigenlijk niet voor verlies, rouw en gemis.

‘Hoe geef je gemis een plekje?’

Ik begrijp wel dat het gemis niet in een doosje te passen is. Niet in een klein doosje, noch in de grootste doos van de wereld. Ik begrijp wel dat wanneer men zegt dat iets een plekje moet krijgen men dit dan figuurlijk bedoelt. Maar; hoe dan? Hoe geef je het dan een plekje? Er is geen protocol voor. Geen voorschrift. Geen scenario, draaiboek of wat dan ook. Je moet het zelf doen. En niemand kan jou vertellen hoe. Alleen jij zelf kunt dat ontdekken. Alleen jij kunt op zoek gaan naar dat plekje.

Liefde

Ik heb misschien wel het plekje gevonden. Ik vul een plekje in mijn hart met herinneringen aan mam. Niet met gemis. Ik vul het plekje juist met warmte. Met de warmste, de fijnste en de meest naar bloesem ruikende lenteherinneringen. Dan is ze er nog een beetje. En dan wordt mijn hart niet gevuld met verlies, met pijn, rouw of tranen maar met liefde.

Mam, jij hebt een plekje in mijn hart en daarmee in mijn leven.