Blog Sanne | Een zusje voor Roos

Afgelopen september mochten we Eva verwelkomen in ons gezin. Prachtig nieuw leven in ons midden. We zijn dankbaar en het geeft ons vreugde om nog een keer papa en mama te mogen zijn.

Van een dochter.

Maar dat waren we al. Natuurlijk. En tegelijk miste ik het ook heel erg. Ik miste het, omdat ik het heb gehad. Ik miste Roos.

‘We waren natuurlijk al ouders van een dochter’

Dromen over ballet

En ik miste alles om Roos heen. Van dromen over ballet, tot de kerstjurk die klaar hing maar die ze nooit heeft aangehad. En hoe meer ze er niet meer was, hoe meer ik me dat ook voorstelde. Van alles dat niet meer zou komen.

De wereld van auto’s

Ondertussen kreeg ik mijn zoon Merijn en stortte me in de wereld van auto’s, auto’s en nog meer auto’s. En af en toe de pop in de buggy waar hij als een raket mee rond sjeesde in het huis. Ik kreeg buurmeisjes, een nichtje en langzaam kon ik ook daarvan genieten. Het was goed.

‘Ik wist: we zijn nooit meer compleet’

Maar toch: ik bleef het gevoel houden. Ik wist: we zijn nooit meer compleet. Daar kan geen enkel kind meer voor zorgen. Maar welkom bleef het wel, een kind. Ik had nog zoveel te geven. Aan Roos, maar dat kon niet meer. Aan de jongens, maar daar kon nog wel een kleintje bij.

Een zusje voor Roos

Het voelt erg bijzonder dat Eva er nu is. Een zusje, een dochter. Nog een keer dromen. En dit keer ook dromen over hoe ze samen geweest zouden zijn. Roos en Eva, Eva en Roos. Ik had het ze zo gegund samen op te groeien. We zullen Eva alles vertellen over haar grote zus. En ik hoop dat Roos van boven meekijkt en oogje op haar zusje houdt.

‘Ik had het ze zo gegund samen op te groeien’

Want was mis ik haar en hoe welkom is Eva hier. Het is dubbel, het blijft. Ze blijft voor altijd bij ons horen. Ik ben moeder van vier.

[newsletter midrid=S7a1NAUAA39]