Sanne is verhuisd. Alle spulletjes van Roos zijn door haar handen gegaan. Zoveel herinneringen… Sanne schrijft een brief aan Roos.
Lieve Roos,
We zijn verhuisd. Deze week leveren we de huurwoning op en sluiten daarmee een periode af. Weer een nieuwe bladzijde in ons leven. Het was een fijn huis, een thuis, maar nu het leeg is, wil ik het ook afsluiten. Wij zijn verhuisd. Jouw spullen zijn ook verhuisd. Ik heb ze langs zien komen. En zo gelaten.
‘Ik heb alles bewaard.’
Op zolder loop ik tegen jouw poppenbuggy aan. Ja, die hebben we nog. Wat vond je het mooi om daarmee te lopen. Je pop erin of je knuffel. Je had hem pas net. En vond hem zo mooi. We hebben nog zoveel van je. Al je kleren, van klein tot de laatste maat. En speelgoed, speentjes, elastiekjes. Ik vind af en toe wat van jou tussen de rest. Een tas met cadeautjes die je niet meer hebt kunnen uitpakken. Je kerstjurk die al klaar hing. Je hebt hem niet meer aangehad. Ik heb alles bewaard. En ik zie opnieuw alles langskomen.
Je hoort bij ons
Een puzzeltje, een nachtlampje, een rugzakje, ik vis ze uit de doos en geef ze aan je broertje. Ik vind je glitterstaf ook tussen de auto’s. Soms wil ik het liefst alles scheiden, maar het hoort erbij. Ja, het was van jou. Jij vond het zo mooi en nu je broertje. Maar meestal doet het ook pijn. Dat jij er niet meer bent. Dat jij er niet meer mee spelen kan.
‘Een eigen plekje krijg je nog.’
In de kast heb ik je foto neergezet. Een eigen plekje krijg je nog. Zoals veel in dit huis. Jij bent erbij. Jij hoort erbij. Jouw speelgoed, jouw kleren; het vertelt het verhaal van jouw jonge leventje. Ik bewaar het. Omdat jij bij ons hoort.
Verhuisd
We zijn verhuisd, Roos. Het voelt goed, maar ik mis je. Ik mis je gehuppel in dit huis. Je zou het prachtig hebben gevonden. Je bent erbij, je bent bij ons. Lieve Roos, ik mis je.
