Blog Sanne | Nieuw leven

Je bent de eerste aan wie ik het vertel. Daar aan je grafje vertel ik dat je een broertje of zusje erbij krijgt. Dat je het vast leuk had gevonden. Je had mij vast willen helpen. Met flesjes, speentjes en al echt een grote zus zijn. En ik bedenk me: misschien wist je het al eerder dan wij, daar vanuit de hemel. En vertel ik je niets nieuws nu. Maar toch blijft het nog even ons geheimpje.

Begin dit jaar wist ik dat we nog een vierde kindje verwachten. Een nieuw wonder, een ander kind. Door alle coronamaatregelen zie ik niet heel veel mensen en blijft de zwangerschap een beetje van ons.

In de weken en maanden die volgen, vertel ik het de jongens, ze zijn dolenthousiast. Als mijn buik groeit, is het alleen nog zo lang wachten. Helemaal tot na de zomer, een eeuwigheid.

Maar inmiddels komt het ook snel dichterbij. En nu ik meer buiten kom, krijg ik ook meer vragen. Is het je eerste? Dan antwoord ik vaak: ‘Nee, ik heb al meerdere kinderen.’ Dat doe ik ook bij: ‘Oh wat leuk, een derde.’

Nu ik meer buiten kom, krijg ik ook meer vragen

Het ligt eraan of ik er iets over wil delen. Meestal laat ik het gaan, maar voel ik het evengoed. Soms vraagt iemand verder en vertel ik hoe het zit.

Dat blijf ik toch het moeilijkste vinden, het onverwachts vertellen, de schrik bij mensen en als ik zelf ook niet meer weet hoe we nu verder het gesprek moeten vormgeven. En toch heb ik dit al een keer eerder moeten doen.

Cocktail van emoties

De zwangerschap van mijn jongste was net na het overlijden van Roos en ervoer ik als een golfslagbad. Alle emoties bleven maar over mij heen stromen. Vragen brachten mij vooral uit een wankel evenwicht. Maar geen vragen, zorgden net zo goed voor pijn.

Mede doordat ik weinig (vreemde) mensen heb gesproken de afgelopen tijd, is het minder moeilijk geweest. En ik ervaar meer rust. Het is geen stortvloed aan emoties meer.

Vreugde over nieuw leven en verdriet bestaan naast elkaar. Het wordt geen cocktail waarin alles door elkaar loopt. Het is geen glimlach waar ik iets anders voel.

Vreugde over nieuw leven en verdriet bestaan naast elkaar

Ik ben oprecht dankbaar en blij dat er nieuw leven komt. En het verdriet is er nog net zo goed. Op andere momenten. Dan speelt het zwanger zijn geen rol, maar mis ik Roos. Mis ik alles van haar, doet het zo’n pijn hoe we haar hebben moeten laten gaan. Is het leven even heel onredelijk, stom, hard.

Dit kind zal weer een eigen plek innemen. Misschien lijkt het op Roos of helemaal niet. Het zal weer een stoel vullen aan de tafel. En er zal altijd een stoel leeg blijven. Ik denk niet dat dat heelt. Ik heb alleen nog een extra reden om door te gaan. En daar ben ik dankbaar voor.

‘Soms,’ zei het paard. ‘Hoezo soms?’ vroeg de jongen. ‘Soms is alleen al opstaan en doorgaan moedig en geweldig.’
(uit: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy)

Dit was voorlopig Sanne’s laatste blog nu het einde van haar zwangerschap nadert. Ze bedankt iedereen voor het steeds weer lezen van haar blogs. Ze hoopt in januari weer verder te schrijven.