Blog Sanne | Mooier gaat het niet worden

Je leven zelf vormgeven

Ik ben opgegroeid met het idee dat je alles kan worden, alles kan zijn. Met verantwoordelijkheid voor je eigen leven, en de keuzes die je maakt. Dat er nare dingen kunnen komen. En tegelijk dat het aan jezelf is hoe je daarmee omgaat.

Positieve psychologie. Ik zie het overal om me heen. Maar mag er nog lijden zijn? Kan het leven ongenadig hard zijn, dat je het niet meer weet? Mag je vallen en niet meer kunnen opstaan? Niet meer willen opstaan? Of past dat niet in de maakbaarheid van het leven?

Ik worstel ermee, want ik ben in rouw. Al twee jaar of pas twee jaar. Het stormt. Soms is het even rustig, maar uit onverwachte hoek komt het weer opzetten. Want weet iemand hoe het is om je kind – een deel van jezelf – kwijt te zijn?

Daar kom je niet overheen. Dat geloof ik niet.

Wat valt er te vieren?

Na zoveel verdriet wensen mensen mij ook een mooi nieuw jaar toe. Met veel momenten om het leven weer te vieren. Mooie herinneringen op te halen, nieuwe te maken. Weer te lachen zoals vroeger.

Ik snap het wel, wat moet je anders iemand met verlies wensen? Maar hoe kan ik uitleggen dat het zo niet werkt? Dat het niet mooier wordt? Dat ik niet weer zo kan lachen? Dat ik zou willen dat we meer te vieren hebben, maar dat ik dat ook eigenlijk helemaal niet wil. Want wat valt er te vieren? Ik heb vooral zin om het te verdoven. De gigantische pijn te verdoven. Te vieren in de zin van los gaan, uit de band springen, me te verliezen in iets anders dan verdriet. Want er valt niets meer te vieren. Alles heeft een rauw, donker randje gekregen.

Mijn kind is dood.

Het leven is niet maakbaar

We maken dit allemaal voor het eerst mee. Het is moeilijk aan te sluiten voor mijn generatie. Vrienden zijn verschoven, sommige vriendschappen vinden we opnieuw uit. Het is zoeken. En soms gaat het niet meer. Ik kan het vaak ook niet meer opbrengen.

We leven verder en verder en het verdriet wordt groter en eenzamer. Het gemis wordt sterker en vroeger steeds verder weg.

Het meeste leer ik van mensen die weten hoe dit is. Mensen met kwetsbaarheid, met deuken in het leven. Van mensen die mij meesleuren door mijn lijden heen. Het niet mooier maken dan het is. Benoemen, begrijpen, weten en meebewegen. Het leven is niet maakbaar. Het leven kenmerkt zich door dat wat niet te maken is. De rauwe rand, de donkere kant. Het lijden, dat wat er is. Een onderdeel van het leven.

Ik brand een kaarsje voor haar foto, ik denk aan haar in gemis. Het leven was mooi. Mooier gaat het niet meer worden. Anders, ja dat wel.