Het verdriet om haar dochtertje Roos is voor Sanne nooit ver weg. Ze komt het tegen in allerlei kleine dingen. Het is als een boemerang: het is nooit ver weg, en komt altijd terug.
Boemerang
Verdriet in rouw is als een boemerang. Het is nooit ver weg. Ik geef het verdriet een slinger en ineens klapt het weer in mijn gezicht terug. Onverwachts hard. Ik weet dat het terug komt, er altijd is. Maar ik weet alleen niet wanneer het in alle hevigheid losbarst. Ik ben een kei in wegduiken, maar ontwijken kan ik het niet.
Ik maak veel foto’s. Van de jongste vooral. Alsof ik zoveel mogelijk foto’s verzamel. Omdat ik weet: van Roos heb ik veel, maar nooit genoeg. Het besef dat ik dit doe met een reden; daar is de boemerang.
De kleine momenten
In een winkel gaat de oudste op een weegschaal staan. En dan is zijn kleine broertje aan de beurt. Elf kilo. Zwaarder dan Roos, denk ik gelijk. Ze woog nog amper tien kilo in het ziekenhuis. Flashback. Daar is die boemerang weer. In een groep dansende kinderen valt mijn oog op haar jas. Een kindje met haar jas aan. Haar jas. Weer die boemerang.
‘Ik ben een kei in wegduiken, maar ontwijken kan ik het niet.’
Als ik alleen in de auto rijd en een ambulance nadert met sirene. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Als hij voorbij is, komt alles terug. Hoe ik achter de ambulance aan reed. De angst, de onderdrukte wanhoop veilig aan te komen. En wat we zouden doen als ze het niet zou halen.
Wankel, val, sta weer op
Als ik kijk naar ouders die hun kinderen in mijn ogen overmatig beschermen. En ik denk: het gaat niet helpen als je kind ziek wordt en dood gaat. Het besef dat wat zij doen, ik niet heb kunnen doen. Ik heb mijn kind niet kunnen beschermen.
‘De boemerang is mijn liefde voor haar.’
Steeds opnieuw. Ik wankel, ik val en sta weer op. Steeds opnieuw. Het kost bergen tranen, bergen energie. Maar ontwijken kan ik het niet. Want de boemerang is mijn liefde voor haar.
