Blog Petra Walinga | ‘Hoe gaat het met je?’ is geen domme vraag

Verlegen

‘Hoe gaat het met je?’ De vraag wordt wat aarzelend gesteld, en er volgt meteen: ‘Misschien een domme vraag…’

Ik kijk degene die het vraagt aan en ben verlegen met het antwoord. Ik vertel dat het ik niet goed weet. Maar dat het niet geeft dat ze het vraagt. Ik vind het geen domme vraag. Het is voor mij fijn dat hij gesteld wordt. Het betekent dat er iemand met me meeleeft en belangstelling voor me heeft. Dat er iemand aan me denkt. Ik zoek naar een antwoord. Een antwoord dat ik niet snel vind. En dat maakt het ongemakkelijk.

De vraag werd ook gesteld nadat Lennard was overleden. Ook toen was ik vaak verlegen met het antwoord. Het maakte me soms een beetje boos en geïrriteerd, omdat ik vond dat mensen toch konden bedenken dat het niet oké met me zou zijn? Maar in de loop van de tijd heb ik geleerd dat het lastig kan zijn voor mensen de juiste toon te treffen. Zij bevinden zich niet in mijn situatie. Ik kan het niemand kwalijk nemen niet te kunnen bedenken hoe ik me voel, omdat diegene gewoon echt niet weet hoe het is. En eigenlijk is dat maar goed ook…

Geen domme vraag

Het is geen domme vraag, maar het antwoord is niet zomaar te geven. De situatie rond het overlijden van Laura maakt dat het stellen van vragen en het geven van een antwoord niet vanzelfsprekend is. Daarbij kan of wil ik niet altijd en overal vertellen hoe het met me is. Het is soms niet de juiste tijd en de juiste plaats. En ook dát ligt niet meteen aan degene die de vraag stelt, het heeft deels te maken met hoe ik op dat moment in mijn vel zit.

Maar, hoe gaat het? Ondanks het soms verlammende verdriet lukt het me om mijn bed uit te komen en doe ik mijn dagelijkse bezigheden. Ik kook voor mezelf en maak zo veel mogelijk elke dag een wandeling. Ik probeer actief te blijven, naast dat ik ook tijd neem om na te denken over Laura, haar sterven en de periode die eraan vooraf ging. Op dit vlak denk ik dat het wel redelijk met me gaat.

Een lichtje 

Maar het verdriet om Laura en het haar missen is er. Groot en aanwezig. Allesomvattend en overschaduwend. Het maakt dat mijn leven op zijn kop staat en dat ik niet in staat ben om te werken. Dat ik mijn handen vol heb aan het houden van het dagelijks ritme. Het maakt dat mijn hart verscheurd is en gebroken. Het verdriet is er altijd en overal. Ik huil ontzettend veel en denk soms dat ik gek ga worden van het missen van mijn meisje. Wat dat betreft gaat het gewoon niet goed.

Het is een periode van diepe, diepe rouw en groot verdriet. Daarom is het goed dat er mensen zijn die aan me denken en me vragen: “Hoe gaat het met je?” Het maakt dat mijn donkere pad van rouw beschenen wordt door kleine lichtjes in deze moeilijke tijd.