Blog Petra | Hoe geef ik ruimte aan al mijn gevoelens?

Gevoelens

Wilfred is er niet meer. Dat geeft me verdriet. Maar ook gevoelens van schaamte omdat ik me nog steeds verdrietig voel. En soms voel ik me boos, jaloers, blij of schuldig. Al die verschillende gevoelens… Ik vind het maar lastig om daar ruimte aan te geven in mijn dagelijkse leven. Het ‘gewone’ leven waarin ik mensen ontmoet, naar mijn werk ga, verjaardagen vier.

Er is een ‘datum’ bijgekomen

In onze families zijn er enkele momenten in het jaar die ‘topzwaar’ zijn doordat er meerdere familieleden op dezelfde dag of kort na elkaar jarig zijn. Eind januari zijn er ook een paar van die dagen. Onze jongste zoon Sander en een neef van de ene kant van de familie zijn op dezelfde dag jarig. Een paar dagen later hebben we de verjaardag van een neefje van de andere kant. Twee jaar geleden kwam daar nog een ‘datum’ bij toen Wilfred verongelukte op de verjaardag van dit neefje.

Het plannen en vieren van deze dagen eind januari is soms een puzzel, maar we komen er altijd wel aardig uit met elkaar. Al dan niet door het ene feestje met het andere te combineren en verjaardagen gezamenlijk te vieren. Maar nu ook de sterfdag van Wilfred erbij is gekomen vind ik het wat ingewikkelder en lastiger geworden.

Schaduw van Wilfred’s overlijden

Sander en zijn neefjes zijn weer een jaar ouder geworden! Dat dit niet vanzelfsprekend is weten we inmiddels. Alle reden om verjaardagen te vieren dus. Zonder de schaduw van het overlijden en de sterfdag van Wilfred. Dat wil ik zó graag gescheiden houden.

Ik gun die jongens zó een vrolijk verjaardagsfeest samen met de familie.

Ondertussen bekruipt me de gedachte of ik het echt zo nodig gescheiden moet willen houden. Kan dat eigenlijk wel? Het overlijden van Wilfred hoort nu toch bij mijn en ons leven? De verjaardag van mijn ene zoon en neef en de sterfdag van mijn andere zoon en neefje. Het is een feit.

Klaar en opgelost

Zo ben ik in alles op zoek naar de balans. Ik wil verder leven. Ik wil verjaardagen vieren. Maar ik wil Wilfred niet loslaten. Ik wil dat hij deel uitmaakt van mijn leven. Ook nu hij overleden is. Kan dat? En hoe dan? Ik probeer zijn dood, mijn verdriet en mijn gemis onder woorden brengen en te beredeneren. Zodat ik het ‘ergens’ kan plaatsen. Ergens weg kan zetten. En steeds meer kom ik tot de conclusie dat dat niet werkt voor mij. Het helpt me niet om het weg te stoppen, erbij weg te gaan of ertegen te vechten. Het helpt me niet om te willen dat het klaar en opgelost is. Want dat is het niet.

Stoppen met knokken

Al dat knokken tegen mezelf kost me vreselijk veel energie. En heel langzaam durf ik steeds dichter bij de gedachte te komen dat ik misschien maar moet stoppen met me ertegen te verzetten dat zijn dood een scala aan gevoelens met zich meebrengt. En dat ik al die gevoelens niet hoef te ontkennen of te bevechten, maar dat ik ze mag toestaan. Want ze zijn van mij. En ze horen bij mij. Bij mijn nieuwe leven met een overleden zoon.