Blog Nico | ‘Voorwerpen zijn dragers van herinneringen’

Dragers van herinneringen

Je loopt naar de kapstok in de gang om je jas te pakken. Bijna altijd doe je het gedachteloos. Nu valt je oog op de hoed van je vader. Je weet dat die daar al jaren hangt, sinds zijn overlijden. Dat wilden je kinderen. ‘Wij willen opa’s hoed hebben!’, zeiden ze, toen de spullen verdeeld werden. Hij was al beland bij de kleding die opgeruimd zou worden. En waar hoort een hoed? Aan de kapstok! Zes jaar hangt hij er. Honderd keer loop je er langs.

‘Je ziet je vader weer voor je’

Nu sta je stil en pakt hem even met twee handen vast, voelt aan het ribfluweel. Je ziet je vader weer voor je. Hoed op. Licht gebogen hoofd en schouders. In de winter én bijna gedurende de hele zomer een hoed op. Ja, hij was van voor de oorlog, toen zelfs jonge mannen altijd een hoed op hadden. Je hangt hem terug, trekt je jas aan en gaat de deur uit.

Verbinding

Als iemand gestorven is, zijn er de dragers van herinneringen. Dat zijn vooral de foto’s. Maar die zijn plat. Ze zijn slechts beeld, hoe mooi ook. Er zijn ook de voorwerpen die ons herinneren aan de overledene. Die nemen letterlijk ruimte in, in het leven van de geliefde die er niet meer is, maar ook in ons leven. Je kunt denken aan de bezittingen die als erfenis naar de familie gaan. De nog goede koekenpan van je moeder staat nu in jouw kast. Haar stoel heeft een plekje gekregen in de logeerkamer. Je voélt de verbinding met je moeder als je pannenkoeken bakt in haar pan. Je zit bijna weer als kind op schoot als je even in haar stoel zit.

Voorwerpen zijn dragers van herinneringen. Dat doet soms pijn, maar dat doet vooral ook goed. Het meest ontroerend zijn misschien wel de voorwerpen zonder waarde, maar wel van persoonlijke aard. Een zakdoek van je vader. Een oud autootje waar je overleden broer als kind mee speelde. Een vergeeld notitieboekje van je oude oma, waarin ze standen van de regenmeter noteerde. Het rode plastic schepje uit haar koffiebus.

‘De verbinding blijft bestaan’

Er zijn mensen die diverse ‘nutteloze’ voorwerpen van persoonlijke aard in een koffertje bewaren. De rouwkaart ligt erbij, samen met het In Memoriam uit de kerkbode en ook een paar foto’s. Af en toe gaat het koffertje open. Een half uur is het verleden weer heden. Tranen wellen op. Het verdriet wordt er, hoe dan ook, dragelijker door. De verbinding blijft zo immers bestaan. Dát gevoel doet elke keer weer goed.