Blog Michel – Wat als ik word overspoeld door verdriet?

Blijf praten

Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is dat verdriet besproken moet worden. Ik ken een vrouw bij wie haar te vroeg geboren kind weggehaald werd. Ze het nooit heeft gezien en er werd nooit over gepraat. Zij heeft geen ruimte gekregen voor haar verdriet en daar heeft ze nog altijd last van.

‘Het lucht ontzettend op om met familie, vrienden, collega’s over mijn verdriet te praten’

Als ik met mensen die belangrijk voor me zijn niet over mijn verdriet kan praten dan blijft dat tussen ons in zitten. Het lucht ontzettend op om het er met familie, vrienden en collega’s over te hebben. Sinds kort heb ik nieuwe collega’s, die weten nog niks van mijn verdriet. Niet iedereen hoeft het te weten, maar ik merk al dat ik de behoefte heb het aan een aantal wel te vertellen. En als ik dat gevoel heb, zit er maar één ding op: praten. Anders gaat het tussen ons in zitten.

Stilte

Tegelijkertijd heb ik ontdekt dat ik mijn verdriet graag alleen verwerk. Een tijdje na het overlijden van Evy ben ik een aantal dagen in een klooster geweest. Daar kun je goed alleen zijn. Urenlang heb ik in de bossen rondom het klooster gewandeld. Naar een plek die de Hemel heette. En weer terug. Daar vloeiden mijn tranen over de woorden van Prediker over de zinloosheid van alles. Alle gezwoeg, alle leegte, al het geadem. Dat lezen had ik even nodig.

Muziek

Wat me ook helpt, is muziek luisteren. Dat luister ik niet om de tekst, maar om het gevoel dat het oproept. Het kan van alles zijn: klassiek, melancholische pop en je wilt niet weten wat voor herrie ik luister tijdens het schrijven van deze blog. Na het overlijden van Evy heb ik een Spotify-lijst gemaakt van de muziek die ik veel luisterde tijdens de zwangerschap. Dat helpt me enorm.

Als ik opnieuw luister naar de muziek die Nick Cave schreef in de tijd dat nadat zijn zoon van een klif was gevallen, krijg ik weer de koude rillingen. Als M.I.A. de titel van haar nummer ‘bring the noize’ weer eer aan doet in mijn oren voel ik de onrust die ik toen voelde. De behoefte deze muziek te luisteren wordt langzaamaan minder, maar soms heb ik het nodig om weer te voelen en dan lucht het op.

Schrijven

En verder: schrijven, schrijven, schrijven. Op mijn laptop bevinden zich minutieuze verslagen van welke arts wat heeft gezegd op welk moment. Ik schrijf ook om te verwerken.

‘Ik heb het nodig om te schrijven. Ik schrijf om houvast te krijgen. Schrijf ik niet, dan verdrink ik.’

De zinloosheid van het leven en het noodlot dat je kan overkomen keren vaak terug in mijn aantekeningen. Als ik ze doorlees, kom ik bijvoorbeeld de zin tegen: ‘vervolg van de lijst met zinloze manieren om dood te gaan.’ Tientallen manieren heb ik genoteerd van zinloze manieren om dood te gaan die ik tegenkwam in het nieuws. Ongelukken, moorden, doodslag, oorlog, pechgevallen. Ik heb het nodig om te schrijven. Ik schrijf om houvast te krijgen. Schrijf ik niet, dan verdrink ik. Ik blog om te delen, verwerken en ruimte te scheppen in mijn verdriet.