Blog Michel – Even de weg kwijt

Even de weg kwijt

Op mijn werk delen we via een WhatsApp groep wie er thuis werkt, wie er later komt en zo nu en dan komt er persoonlijk nieuws voorbij. Zoals onlangs op een ochtend de foto van het pasgeboren dochtertje van een collega. Daar had ik geen moeite mee. Een dag later stuurde hij een bericht dat zijn dochtertje een zware infectie had en naar de kinderafdeling was overgebracht. Dat vond ik al lastiger. Toen hij daarna op iemand reageerde met de woorden: ‘zeker niet leuk inderdaad. Het beeld van je dochter met slangen in de couveuse is niet fijn’, was ik de weg even kwijt.

Twee jaar geleden lag mijn eigen dochter met slangen in een couveuse. Ze heeft er vier uur in gelegen, ze heeft vier uur geleefd. Na de geboorte moest ze zo snel mogelijk aan de apparatuur vanwege haar aandoening. In haar middenrif zat een gaatje waardoor haar organen naar boven werden gedrukt en haar longen moeite zouden hebben te groeien. Bij de twintig-weken echo constateerde de arts CHD, de afkorting van deze aandoening. Ons werd verteld dat de overlevingskans vijftig procent is en het van tevoren niet te zeggen is of een kindje het gaat redden na de geboorte.

Misselijk

Tot dit moment verliep de zwangerschap al verschrikkelijk. Vanaf het begin af aan was mijn vrouw dag en nacht misselijk en spuugde bijna alles uit wat er binnen kwam. Ik vond het heel moeilijk dat er door de continue misselijkheid geen normaal contact tussen ons mogelijk was. Mijn aanwezigheid was soms al te veel.

Wat ons kracht gaf, was de gedachte dat het hooguit negen maanden zou duren en dat we er in elk geval een kind aan overhouden. Mijn vrouw en ik vochten ook na de echo voor elke procent overlevingskans, maar toen de weeën begonnen voelden we allebei aan dat het mis zou gaan. Evy werd vele weken te vroeg geboren en juist de longen groeien het hardst in de laatste weken.

Twee jaar geleden wist ik niet wat ik aan moest met mijn verdriet, nu weet ik het nog steeds niet. Als het weer zou gebeuren zou ik weer net zo verdrietig zijn. Wat ik wel weet: er is mee te leven. En dat er mensen om me heen zijn die me er doorheen helpen. Dat God bij me is als ik het nodig heb. Op deze plek wil ik de komende tijd wat delen van mijn ervaringen. Voor mezelf, om het een plek te geven. Voor anderen, om te troosten.

Het verdriet blijft

Twee jaar geleden stond ons leven stil, nu draait het weer op volle toeren. We hebben een huis gekocht, ik heb een nieuwe baan, onze zoon doet het goed op school en gaat straks naar groep 3. Maar het verdriet blijft als een sensor aanwezig. Meestal merk ik het niet, alleen bij bepaalde triggers gaat het aan. Bij mij als ik een blog schrijf over wat er gebeurd is. Op Evy’s geboorte/sterfdag, bij het horen van bepaalde muziek. Of als ik een berichtje krijg van een collega wiens pasgeboren dochter met slangen in de couveuse ligt.