Blog Everline | Hoe een dapper gezin Everline hoop geeft

Onder de indruk

Gisteren was ik op bezoek bij twee dappere kindjes en hun mama. Jaren geleden kwam ik bij ze thuis als ambulant begeleider. Ik hielp ze weer samen op weg, nadat er in hun leven iets verschrikkelijks was gebeurd.

‘In zijn spel, in zijn drukte en in zijn onmacht liet hij zien hoe erg hij zijn vader miste’

Op weg naar ze toe dacht ik terug aan die tijd. Aan hoe ik iedere dag dat ik kwam opnieuw onder de indruk was van hun kracht. Van hoe puur en zonder filter hij kon vertellen over de papa die hij miste. Hoe hij tijdens ons spel met de lego telkens het thema ‘dood’ introduceerde. Want dat was wat hem ten diepste bezig hield; zijn papa was er niet meer. In zijn spel, in zijn drukte en in zijn onmacht liet hij zien hoe erg hij hem miste.

Niet alleen zijn

Zij was de ogenschijnlijk onbezorgde, blije druif in het gezin. Ze huppelde door de kamer in haar K3-jurkje. Ze danste in het rond en straalde. Maar ondertussen wilde ze niet alleen spelen. Ondertussen wilde ze dat er altijd iemand bij haar was. Ook als ze even snel haar schoenen aan moest trekken in de gang, of haar tanden stond te poetsen voor het naar bed gaan. Ze overschreeuwde haar verdriet, met blije kreten en prachtig gezang. En wat was ze mooi in hoe ze was.

‘Ik was onder de indruk hoe hun moeder dwars door het verdriet en de pijn heenging’

Meer dan eens was ik ook onder de indruk van hun moeder. Van hoe ze zich staande wist te houden. Hoe ze altijd doorging en overeind bleef. Bovenal van hoe ze het aandurfde dwars door het verdriet en de pijn heen te gaan. Ze ging het aan, en in haar kwetsbaarheid straalde ze een enorme kracht uit. Het maakte mij stil. Deze drie, ze maakten dat ik regelmatig zonder woorden thuiskwam. En als mijn man dan belangstellend vroeg: ‘Hoe was het op je werk?’ dan kon ik niets anders zeggen dan: ‘Wat zijn zíj sterk’.

‘Nu pas besef ik dat het geen keuze was’

Gisteren ben ik bij ze geweest. Het was twee jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hadden. De kinderen kwamen blij en vrolijk naar me toe toen ik binnenkwam. Hun mama en ik omhelsden elkaar; wat was het fijn elkaar weer te zien. Terwijl de kids in de zandbak speelden, zaten hun moeder en ik in het warme zonnetje te kletsen. Wat is het leven raar gelopen. Nog steeds vind ik haar een krachtige, sterke vrouw. Maar pas nu besef ik dat het geen keuze was. Nu ik zelf iedere dag te dealen heb met rouw en de pijn van het missen, nu weet ik dat je doet wat je doet, omdat dat nou eenmaal is wat er is.

Hoop

Nog altijd stralen ze kracht uit, deze twee dappere kindjes en hun mama. Maar tegenwoordig is er nog iets anders, dat aan alle kanten van ze af straalt. Ze geven hoop. Hoop, omdat ze overeind zijn blijven staan. Omdat ze kunnen genieten, kunnen stralen én kunnen delen welke pijn er in hun leven heerst. Ze geven hoop, door de drie prachtige mensen die ze zijn. Wat zijn ze mooi, precies zoals ze zijn.