Blog Esther | Op wintersport zonder Dennis

Hand in hand verlaten we de skischool in Flachau waar we Isa net hebben achtergelaten bij de skileraar. Ze is nog net geen vier jaar, maar wijs genoeg om het dit jaar te proberen. Trots lopen we naar de skilift waar we met z’n tweetjes instappen. Tijdens de rit omhoog fantaseren we over het moment dat beide kinderen met ons mee naar boven kunnen. En over het moment dat we met hen de pistes af kunnen.

‘Vanaf dat moment gingen we ieder jaar’

Ik was 19 jaar toen mijn ouders mij voor het eerst meenamen op wintersportvakantie. Dennis ging ook mee. Hij was één keer eerder op wintersport geweest en had duidelijk meer gevoel voor skiën dan wij. Ik was al blij als ik voor sluitingstijd de piste af was. Toch hadden we de smaak te pakken. Vanaf dat moment gingen we ieder jaar. Eerst Zwitserland, toen Frankrijk en na drie jaar werd het Oostenrijk, Flachau. Zelfs toen ik zwanger was van Isa gingen we. Dennis met mijn vader en mijn zusje op de ski’s en ik wandelend in het zonnetje.

Isa en Stijn werden geboren en hele dagen skiën zat er niet meer in. Toch gingen we steevast ieder jaar en wisselden we elkaar af zodat we toch allemaal konden skiën.

‘De wintersportvakantie kon me gestolen worden’

Toen Dennis overleed, kon de wintersportvakantie me gestolen worden. Toch haalden mijn ouders en mijn zusje me over om mee te gaan. Lekker even met elkaar zijn. Skiën werd mijn grote passie.

Ik voel me rijk

Ook dit jaar zijn we weer afgereisd naar Oostenrijk. De kinderen hoeven niet meer in een klasje.

‘Zo is hij er toch ieder jaar weer een beetje bij’

Ik ben blij dat mijn ouders mij toentertijd hebben overgehaald om mee te gaan. En dat het skitalent van Dennis kan voortleven in de kinderen. Zo is hij er toch ieder jaar weer een beetje bij.