Blog Esther – Ik mis de geur van spinazie

2012

Het is vijf uur. Net voordat ik mijn werk wil afsluiten belt er nog een klant. Ik neem op mijn gemak op en handel de laatste zaken van de dag af. Daarna zet ik mijn computer uit en zeg al mijn collega’s nog even gedag. In de auto op weg naar huis bel ik Dennis. ‘Ik ben over een half uurtje thuis schat!’.

Als ik de voordeur open komt de geur van zijn lievelingsgerecht me tegemoet. Dennis heeft al gekookt: spinazie. Lekker! Ik zet mijn tas neer en loop naar de keuken voor een kus en een stevige knuffel. Ik schenk een wijntje in en terwijl hij nog even in de pannen staat te roeren praten we over onze dag op het werk. De kinderen zitten lekker te spelen en boven hoor ik de wasmachine draaien.

Na het eten zet ik de kinderen onder de douche en stoeien we nog wat op het grote bed. Inmiddels is Dennis beneden klaar met het opruimen en sluipt hij naar boven. Hij kruipt op handen en knieën langs het bed en schiet ineens overeind, pakt de kinderen vast en zet ze op zijn rug. Ze gieren van het lachen!

Na een gesprekje, een verhaaltje, een knuffel en een kus loop ik weer naar beneden. De vaatwasser draait en de tafel is weer leeg. Ik zet koffie en plof gezellig naast Dennis op de bank.

…..zo ging het vier jaar geleden. Mijn leven toen vond ik gewoon. Nu pas besef ik me hoe fijn het was om alles samen te kunnen doen. Ik mis hem.

2016

Ik zit op mijn werk en net als ik de telefoon wil oppakken om nog even een klant te bellen, kijk ik op de klok en zie dat het alweer drie uur is. Ik heb niet eens meer tijd om mijn computer op een normale manier af te sluiten en mijn documenten op te slaan. Ik druk het scherm uit en met mijn jas en tas onder mijn arm hol ik door de gang en roep nog even ‘fijne avond’ naar mijn collega’s.

Met gierende banden rijd ik de straat uit op weg naar school. Op school staan binnen no-time de kinderen met hun vriendjes om me heen. Voordat ik iets kan zeggen zit ik met ze in de auto op weg naar huis.

Thuis schenk ik bekers limonade in, deel ik koekjes uit en terwijl ik de vaatwasser leeg kijk ik naar de tafel die nu bezaaid ligt met kruimels. Als de kinderen gaan spelen pak ik de stofzuiger, gooi ik nog even een was in de machine en tussendoor help ik de kinderen met in elkaar zetten van dat veel te moeilijke Legohuis. Ik beantwoord nog wat mailtjes en voordat ik het weet is het alweer vijf uur.

Na het eten gaan de kinderen zelf douchen en ruim ik de keuken op.

Na het eten gaan de kinderen nog niet naar bed, maar moeten ze aan de slag voor school. Stijn loopt achter met lezen en moet elke dag een hoofdstuk voorlezen. Isa moet extra oefenen met rekenen en heeft haar eerste topo-toets alweer op de planning staan.

Terwijl Stijn mij voorleest vallen mijn ogen dicht. De rekenopdrachten van Isa zijn al helemaal niet aan mij besteed. Ik ben moe en heb al moeite met de tafel van 7. Zonder na te denken reken ik al haar antwoorden goed. Die topo laten we vanavond maar even voor wat het is.

Spinazie

Uitgeput plof ik op de bank. Alleen. Wat een drukke avond weer.

In mijn gedachten ga ik terug naar 4 jaar geleden. Ik ruik de geur van ‘zijn’ spinazie, en voel de rust. Wat was het heerlijk mijn leven met Dennis te delen.

In de koelkast liggen alle ingrediënten voor ‘zijn’ lievelingsrecept. Morgen ga ik eerder naar huis, zorg ik dat het huis aan kant is en maak ik ‘zijn’ spinazie. Ik ga stoeien met de kinderen. En ik hoop dat ik morgen heel, heel even terug kan gaan naar het gevoel van toen…