Blog Esther | Ik ben gelukkig. Moet ik me schuldig voelen?

Wakker liggen

Het is 00.30 uur. Morgen moet ik werken en ik moet allang slapen om weer te kunnen presteren morgen. Toch lukt het me niet om in slaap te vallen.

Het is niet de eerste keer dat ik tot diep in de nacht wakker lig. Regelmatig lag ik om 02.00 uur nog naar het plafond te staren. Dan speelde de hele film nog een keer af in mijn hoofd. Zag ik Dennis op zijn bed in de woonkamer liggen en voelde ik weer opnieuw het verdriet als hij zijn laatste adem uitblies. Snikkend en doodmoe van mijn gedachten en tranen viel ik dan uiteindelijk in slaap.

Nu lig ik wakker omdat ik aan Remco denk. Aan onze eerste date, ons eerste uren durende telefoongesprek en van het laatste appje die ik om 00.15 uur nog binnenkreeg waarin hij me mooie dromen toewenste. Ik slaak een diepe zucht en voel een tintelend gevoel in mijn buik. Met een grote glimlach lukt het me dan uiteindelijk toch om in slaap te vallen.

Is dit wel oké?

Ik word weer vroeg wakker. Ik heb kort geslapen en toch voel ik me fit. Ik spring uit bed, klaar om de dag te beginnen.

Als ik na een dag werken weer thuis op de bank plof overvalt het me. Ik kijk naar de foto’s in de woonkamer. Foto’s van ons gelukkige gezinnetje. Isa op de nek van Dennis en Stijn met zijn guitige gezichtje. Wat waren we gelukkig! Op hetzelfde plankje staat een foto van Remco en mij. Eén van de eerste keren dat we iets ondernamen met z’n zessen. De verliefdheid straalt er van af. Het schuldgevoel overvalt me.

‘Ik voel me schuldig, omdat ik me niet schuldig voel.’

Ik heb de vraag al zo vaak gehad. ‘Voel je je schuldig tegenover Dennis over Remco?’. Volmondig antwoordde ik steeds dat ik me juist helemaal niet schuldig voelde.

Nu voel ik me enorm schuldig. Schuldig omdat ik me niet schuldig voel. Is dat wel ok? Moet ik me niet schuldig voelen? En waarom vraagt iedereen het steeds aan me? Hoor ik me schuldig te voelen en is het verkeerd om met een warm gevoel naar beide foto’s te kijken? En dat schuldgevoel overvalt me.

Gelukkig

Misschien komt het wel omdat Dennis mij vaak heeft gezegd dat ik het niet uit de weg moet gaan. Hij wilde dat ik weer gelukkig met iemand anders werd. Iemand die goed is voor de kinderen en die mij weer laat lachen.

Ik kijk weer op naar de foto’s. Mijn oog valt op de foto van Dennis. ‘Het is gelukt Den…. Ik ben weer gelukkig… ik hou van je’, fluister ik zacht.