Blog Ella | Hoe zorg ik goed voor mezelf?

Het lukt me niet

Mijn man is zojuist in de auto gestapt voor een luchtballonvaart, die hij samen met een collega heeft gewonnen. Hij kijkt er al een tijdje naar uit. Ik zou mee gaan, om hem te zien opstijgen. Het zou een lichtpuntje worden in deze moeilijke tijd.

Maar ik ben niet mee gegaan. Het lukte me niet. Want vanmiddag werd ik plotseling zo verdrietig, boos en eenzaam. Ik lag op de bank, toen ik ineens voelde hoe mijn baby-zoontje op mijn borst lag, met zijn beentjes opgevouwen onder zijn lijfje, mijn hand aaiend over zijn bolle ruggetje. Ik barste in tranen uit. Wat mis ik hem ontzettend!

‘Ik wil het niet verpesten. Dit móet een leuke avond worden.’

Alsof zo’n vloedgolf van emotie nog niet genoeg is, barst er daarbij ook een innerlijke strijd in mij los: ik wil deze avond voor mijn man niet verpesten. Dit móet een leuke avond worden. Maar hoe? Moet ik meegaan, omdat het voor hem een uniek avontuur is? Zal het me helpen om weer wat op te vrolijken? Of moet ik naar mezelf luisteren, er voor kiezen om even alleen te zijn? Om een moment in het verdriet verdrinken, de luikjes open zetten zodat alle emoties eruit komen? Het grote gemis toelaten?

Ik kom mezelf tegen

In mijn rouwproces kom ik mezelf behoorlijk tegen. Ik bemerk dat hoe sterker mijn wil is om iets te doen, hoe moeilijker het is om naar mijn gevoel en grenzen te luisteren. Maar ik weet dat ik dat laatste moet doen. Hoe meer ik daar tegenin ga en op wilskracht probeer te functioneren, hoe meer ik aan mezelf voorbij loop. Daarmee bemoeilijk ik mijn herstel. Ik móet voor mezelf zorgen, al zorg ik liever voor anderen of doe ik liever wat er van me verwacht wordt. Alsof alles weer gewoon bij het oude is.

Maar ik ben niet meer de oude. Een lotgenote zei tegen me dat zij zo min mogelijk dingen doet die ze niet wil. Ze schetste een verhelderend beeld: wij moeten in ons dagelijks leven ons zoontje missen. Dat is geen keuze, want je kunt er niet onderuit. Op sommige dagen heeft ze er genoeg aan om dat te moeten dragen. Om op die momenten iets te doen wat ‘moet’ of ‘wordt verwacht’ lukt dan niet, want dit komt bovenop het moeten missen van haar kind. Figuurlijk gezien staan we dus elke dag al met 1-0 achter.

Niet minder verdrietig dan toen

Het helpt mij om dit soort gesprekken te hebben met anderen die ook leven met gemis en rouw. Het helpt me om te aanvaarden dat er dagen zijn dat niet alles lukt. Dat dingen anders gaan dan ik wil. Maar toch heb ik vaak opstand in mijn hart. We zijn ruim een jaar verder! Het moet nu toch eens klaar zijn? Het kan toch niet allemaal meer om mij en mijn grote verdriet draaien? Er zijn dagen dat het nog steeds niet makkelijker is dan in de eerste weken na zijn geboorte en sterven. Ik ben op die momenten niet minder verdrietig dan toen. Hij is niet op de achtergrond geraakt. Die rauwe pijn is er nog steeds, al heeft die op verschillende momenten een andere vorm.

‘Mijn man zegt nooit: “Huil je nu alweer?”‘

Ik mag van geluk spreken dat mijn man me alle ruimte geeft en me steunt. Dat hij niets van me verwacht, me niet het gevoel geeft dat ik hem teleurstel. Hij zegt nooit: “Nu wil ik het er even niet over hebben”, of: “Huil je nu alweer?”. Alles mag er zijn! Hij is mijn beste vriend en zielsverwant, nog sterker dan ooit tevoren en wat ik voor mogelijk hield.

Hoop en gemis

En een andere grote zegen is ons dochtertje, die op dit moment in mij groeit. Ze heeft tot onze grote opluchting haar broer inmiddels ingehaald. We gaan een nieuwe fase van de zwangerschap in die voor ons nog onbekend is. Dat geeft veel vreugde, hoop en hernieuwd vertrouwen. Al zal ze onze zoon niet kunnen vervangen. En door haar beseffen we ons ook steeds meer wat we van hem moeten missen.

Het is er allemaal, naast elkaar: hoop en gemis, vreugde en verdriet, willen en kunnen. En dat is niet niks! Dus laat ik maar proberen de lat niet te hoog leggen voor mezelf: mijn zoon te koesteren, mijn zegeningen te tellen en dag voor dag verder te gaan. Dat is genoeg!