Blog Ella – Zijn babykamer wordt haar babykamer

Zijn babykamer

De vorige keer vertelde ik over het graf van ons zoontje, een plek van troost om af en toe naar toe te gaan. Maar we hebben het afgelopen jaar ook een fijne plek van troost in ons huis gemaakt, namelijk: zijn babykamer.

Wat twee jaar geleden bij onze verhuizing de functie kreeg van rommelkamer, werd vorig jaar omgetoverd tot babykamer. Alle troep eruit, de muren glad gestuukt, behangetje, verfje en een nieuwe vloer. Met een paar opknapmeubeltjes zag het er al aardig uit als echte babykamer, maar het was nog niet bepaald klaar toen onze zoon veel te vroeg geboren werd en stierf.

Wat vonden we het vervolgens moeilijk om dit ‘zijn kamer’ te noemen. Hij had er immers nooit geslapen of een schone luier gekregen. Mijn rouwverwerkingstherapeute daagde me uit om het wél ‘zijn kamertje’ te maken en te noemen. We hadden het immers voor hem voorbereid en netjes gemaakt?

Muur van troost

Dus verzamelde ik alle spulletjes die met hem te maken hebben: tekeningen van nichtjes en neefjes. Gedichten en kunstwerkjes van familieleden. Een paar foto’s die ook op de begrafenis stonden, van hem en van ons drieën. De kleertjes die we al voor hem hadden gekregen en gekocht. En ook de ruim 150 kaarten die ons door bekenden en onbekenden zijn toegestuurd in de weken na zijn geboorte en overlijden. Met een stuk touw en wasknijpers verscheen er een hele muur van kaarten in de babykamer. Een muur van verdriet: vol condoleances, in plaats van felicitaties.

Maar ook: een muur van bemoediging en troost. Door alle spullen die ons aan hem deden herinneren bijeen te brengen, werd het ‘zijn kamertje’, al was hij er zelf nooit geweest. Ik heb er vele uren doorgebracht, om het tot me door te laten dringen dat hij er niet meer was en ook niet zou komen. Ik heb er vele tranen gehuild en liedjes geluisterd, om even bij hem te zijn, mijn hart te luchten en langzaam heling te vinden.

Haar babykamer

Nu breekt er een nieuwe periode aan. Ik ben in verwachting en daarom moet er plaats worden gemaakt voor dit nieuwe kindje: onze dochter! Een plaats in ons hart en een plaats in ons huis. ‘Zijn kamer’ moet weer ‘de babykamer’ worden, een plekje van vreugde en schattigheid. Een meisjeskamer. Háár kamer.

Het is een ontdekking dat onze blijde verwachting ook een rauwe kant heeft. Want het toeleven naar dit nieuwe leven is tegelijk een volgende fase in het rouwproces van het verlies van onze zoon. Zijn spulletjes worden stukje voor stukje opgeruimd of krijgen een nieuwe plek. We nemen daarmee opnieuw – en steeds meer – afscheid van hem. Beetje bij beetje raakt hij verder op de achtergrond, letterlijk en figuurlijk. Dat valt me soms zwaar. En tegelijk weet ik dat het goed is. Want zo kunnen we het kamertje doorgeven aan zijn zusje, die we halverwege dit jaar verwachten en waarvan we vurig hopen dat zij er wel gebruik van zal gaan maken. Wat zien we daar hoopvol naar uit!