Blog Dieke | Va­der­dag­ont­bijt bij Dirks graf

Je kunt het niet missen: Vaderdag staat weer voor de deur. En dan merk ik des te meer wat rouw met onze kinderen doet. Hoe jong ze ook zijn, ze worstelen niet alleen met het gemis van hun vader in de normale, dagelijkse dingen. Ze worstelen ook steeds meer met de continue confrontatie met het feit dat veel andere kinderen wel een vader hebben.

Niet alleen met Vaderdag

Het is niet alleen met vaderdag zo; het zit hem ook in feestjes, familiedagen, schoolreisjes, ouderavonden, de avondvierdaagse en noem maar op. Recent was ook Dirks geboortedag: vorig jaar omgedoopt tot Dirk-dag. Een dag die in het teken staat van het leven van hun vader en waarop we leuke dingen doen. Maar toch. Hoe leuk je het ook inkleedt: onze 4- en 6-jarige voelen haarfijn aan dat het wéér een moment is waarop hun vader er gewoon had moeten zijn, maar er niet meer is.

Onze kinderen zijn nog steeds gewone, blije kinderen en het gaat over het algemeen heel goed met ze. En Dirk is ook nog dagelijks in ons leven. We praten veel over hem en hij is heel natuurlijk onderdeel van het gezinsleven. Zonder pijn of moeite over het algemeen, vaak zelfs op een leuke en fijne manier. Maar dat het hebben van een vader – gelukkig – de normaalste zaak van de wereld is, merk je pas echt als je er niet eentje meer hebt. Overal gaat het over ‘papa’s’ en ‘ouders’.

En begrijp me niet verkeerd, dat moet ook vooral zo zijn. Maar sinds kort zijn onze kinderen zich zo bewust van het missen van hun vader, dat er zelfs in voor ieder ander normale situaties geen argument meer te verzinnen valt om hun pijn te verzachten. Ook mijn blije, lieve kinderen zijn in een volgende fase terecht gekomen. Rouw is rauw geworden.

Vaderdagontbijt bij Dirks graf

Maar ook hier komen we doorheen. De kinderen weten dat dagen als Vaderdag er simpelweg bij horen, omdat veruit de meeste andere kinderen gewoon een vader hebben. Dus ze zullen door deze bijzonder zure appel heen moeten. School is gelukkig heel erg bereid om mee te denken hoe het voor hun in te kleden. Maar hoe welwillend ook; het onderwerp kan natuurlijk niet gemeden worden. En dat hoeft ook niet. Wij moeten zelf een modus zien te vinden hoe we met dit soort dagen omgaan.

Vorig jaar hadden we een vaderdagontbijt bij Dirks graf, met zelfgemaakte cadeautjes en alles wat er bij hoort op zo’n dag. Dus dat gaan we dit jaar gewoon weer doen. Hoe graag ik ze ook zou willen beschermen tegen dit soort dingen, dat kan niet. Maar kinderen zijn veerkrachtig en mijn 4- en 6-jarige hebben zich al zulke dappere strijders getoond, dat ik zeker weet dat ze ook weer sterker uit deze fase komen.

‘Ik wil jou in een doosje doen.

Je beschermen tegen het leven.

Maar je zal moeten dansen in de zon

En leren vechten in de regen.’

(Lief Leven)