‘Als je iets niet meer kan zien, betekent dat niet dat het er niet meer is’

Als je iets niet meer zien kan
Betekent dat niet dat het er niet meer is
Want ik kan je nog voelen
Elke seconde dat ik je zo mis
Je stem en je woorden
Ik kan ze soms horen alsof je er bent
Dan sluit ik mijn ogen

Als je het niet kunt begrijpen
Betekent dat niet dat het dan niet bestaat
Want ik kan het niet weten
En toch weet ik zeker dat het goed met je gaat
Op de gekste momenten
Stuur je me tekens dat jij aan me denkt
Dan sluit ik mijn ogen

(Marco Borsato – Voor Jou)

Deze tekst van Marco Borsato raakt me direct. Want zo ervaar ik het ook. Sinds het overlijden van Dirk weet ik zeker dat toeval niet bestaat. Zodra ik het nodig heb, ervaar ik dat Dirk er is.

Teken

In het trouwe roodborstje dat verschijnt wanneer ik me afvraag waar Dirk is, in de muziek op de radio die regelmatig klopt met datgene wat ik voel of in de regenboog die aan de hemel staat. Ja, je kunt zeggen dat ik misschien ook wel heel graag iets wil zien en dus alles aangrijp om als ‘teken’ te zien.

‘Ik geloof dat er een hemel is en dat mensen op die overlijden op een fijne plek komen’

Ik ben erg nuchter van mezelf en heb dat zelf ook lang gedacht. Of alles wat ik zie daadwerkelijk van Dirk komt, weet ik niet. Maar het tegendeel is ook niet bewezen. Ik geloof. Ik geloof dat er een hemel is, dat mensen die overlijden op een mooie en fijne plek zijn. En dat ze over ons waken.

Ik had dat geloof ook nodig toen alles om mijn heen heel donker was. Nu de tijd verder gaat, zie ik minder roodborstjes, regenbogen en andere tekens. Misschien is het niet meer nodig. Toch is het fijn dat ik regelmatig nog iets van Dirk ervaar.

Steen

Vorige week is de steen op zijn graf geplaatst. Dat was het laatste wat nog geregeld moest worden na zijn overlijden. Ik kreeg een telefoontje dat de steen geplaatst werd en nog geen uur later zat er een klein roodborstje in de boom voor ons huis.

‘Dat kleine roodborstje staat voor mij inmiddels symbool voor een geruststelling van Dirk: ‘het is goed zo’’

Ik had sinds de zomervakantie al geen roodborstje meer gezien en vroeg me af waar ze waren. Maar om na dit nieuws dat kleine vogeltje te zien was bijzonder. Dat kleine roodborstje staat voor mij inmiddels symbool voor een geruststelling van Dirk: ‘het is goed zo’. Ik ben gelijk naar de begraafplaats gehaast en ja hoor; de steen stond.

We zullen tijdens ons leven op aarde nooit echt achterkomen wat er daadwerkelijk is tussen hemel en aarde. Maar ik ervaar dat Dirk bij ons is en ik heb voldoende vertrouwen om te weten dat het goed met hem gaat. En dat heb ik nodig om verder te kunnen.