Blog Dieke | ‘Ik moet leren leven zonder Dirk’

‘Man met de hamer’

Daar is ‘ie dan. De spreekwoordelijke ‘man met de hamer’. Hij doemt op in de verte en komt snel dichterbij. Ik voel hem aankomen. Mijn lijf en mijn hoofd waarschuwen me. Maar ik heb nu nog de keuze: blijf ik op hetzelfde pad en komt het tot een confrontatie tussen hem en mij of neem ik de afslag en kan ik hem ontwijken?

Keuzes maken

Ik heb het afgelopen jaar regelmatig geschreven dat het best goed ging en dat ik het gevoel had dat ik weer een stapje vooruit kwam. Daar was ook geen woord aan gelogen. Maar hoeveel stapjes verder ik ook kwam, ik loop alsnog tegen een muur aan. Dus ik moet keuzes maken, knopen doorhakken en vooral, en dat is voor het eerst in heel veel jaren, moet ik een keer voor mezelf gaan kiezen.

Want ik heb lang voor een ander geleefd. En dat moest ook, daar heb ik geen moment spijt van. Ik moest door voor Dirk tijdens zijn ziekteproces, ik moest door voor de kinderen tijdens en na Dirk zijn ziekzijn en overlijden, ik moest door omdat het leven doorging. En dat laatste, daar ben je niet op voorbereid. Lamgeslagen, soms niet eens in staat eigen keuzes te maken, luister je naar anderen en doe je wat je denkt dat het beste is op dat moment, wat ‘zo hoort’.

Want het is hartstikke goed voor je om weer leuke dingen te doen, het is goed voor je om weer met de toekomst bezig te zijn, het is goed voor jou en dus ook voor de kinderen. Maar wat nou als ik daar nog helemaal niet aan toe was? Wat nou als ik nog tijd nodig had om eerst mijn eigen basis weer terug te vinden, wie ik was voordat mijn leven op de kop stond, wat ik leuk vond, wat ik wilde.

Overleven

Daar ben ik aan voorbij gegaan in het afgelopen jaar na het overlijden van Dirk. Ik ben gaan overleven, was blij dat ik weer een dag door was gekomen, maar ik heb niet naar mezelf omgekeken. Ik ben in de ‘valkuil’ gestapt die het leven van alledag heet. Want dat leven van alledag, zoals iedereen dat leeft, daar was ik nog niet klaar voor.

Ik wilde dat alles weer zo normaal mogelijk werd en dat was ook wat de omgeving (met de beste bedoelingen overigens) mij vertelde: dat is goed voor je. Maar dat was het niet altijd kom ik nu achter. We zijn een dik jaar verder en het begint voor mij nu pas. Ik moet mijn leven op orde zien te krijgen, in alles, en bovenal moet ik mezelf terugvinden. Ik moet gaan beginnen aan het verwerken van Dirk zijn dood, ik moet leren leven zonder hem.

Verdriet

Dat wil niet zeggen dat ik spijt heb van hoe ik dingen het afgelopen jaar gedaan heb. Integendeel. Ik ben best trots op hoe we ons door alles heen geslagen hebben. Het was makkelijker om te focussen op het leven van alledag zodat ik niet met mijn diepste verdriet bezig hoefde te zijn. Maar nu is de tijd daar. Ik heb de eerste knopen al doorgehakt en dat voelt goed. Er is nog een hele lange weg te gaan, maar ik ga hem aan en heb vertrouwen in de toekomst. Hoe die er ook uit ziet.