Blog Dieke – Ik mis je

Lieve Dirk,

Hoewel de zomer niet mijn favoriete seizoen is, heeft de zomer wel altijd allerlei moois te bieden waardoor ik er toch van kan genieten.

Maar deze zomer mag wat mij betreft heel snel voorbijgaan. Niet omdat ik het weer niet fijn vind, integendeel, maar wel vanwege de lange avonden. Juist die lange avonden zorgen ervoor dat ik me eenzaam voel. Niet alleen, maar eenzaam omdat jij er niet bent.

Vakantie

We hadden samen plannen moeten maken voor een vakantie, we hadden samen moeten genieten van een roseetje in de avondzon of lekker op een terrasje zitten. Of van al het moois dat onze provincie in deze tijd te bieden heeft en waar jij zo van hield. Je had de hort op moeten gaan voor je werk; poloshirtje aan, microfoon in de hand en lekker onder de mensen zijn. Maar in plaats daarvan kan ik alleen maar terugdenken aan het moment dat je bij me wegging.

‘Een half uur hebben we elkaar vastgehouden, gezegd wat we al zo vaak gezegd hadden’

We hadden nog een half uurtje voor de dokter kwam om de euthanasie uit te voeren. Een half uurtje. Na 21 jaar onafscheidelijk te zijn, kwam er een eind aan ‘ons’ hier samen op aarde. We zaten samen op bed. Je werd ongeduldig en het leek alsof je haast niet kon wachten tot de huisarts er was. Een half uur hebben we elkaar vastgehouden, gezegd wat we al zo vaak gezegd hadden: ‘ik hou van je’. Je wist zeker dat je vader aan de andere kant stond te wachten. ‘Met een beetje mazzel met z’n gitaar en een kop koffie’, zei je nog.

‘Je keek er naar uit niet meer ziek te zijn’

Toen de huisarts er eenmaal was ging het snel. Je bevestigde nog een keer wat je altijd al zei: jij wilde dit en je wilde geen uitstel. Het was goed zo. Je keek er naar uit niet meer ziek te zijn. En toen ging je. Begeleid door een prachtige regenboog.

Dat moment. Dat maakte een eind aan al onze fijne zomeravonden. Het voelt alsof er iets van mij is afgepakt.

Stilte

Ik ben niet alleen, heb genoeg mensen om me heen, maar de oorverdovende stilte die er is sinds jij overleed, die voedt dat eenzame gevoel. Ik kan niet zo goed tegen die stilte. Want de stilte zorgt ervoor dat ik ga nadenken. Dat ik ga voelen wat er allemaal gebeurd is. En op de een of andere manier kan ik dat nog niet. Niet alles in één keer in elk geval. Het is al moeilijk genoeg en als ik dan ook nog eens alles ga voelen wat er de afgelopen acht maanden gebeurd is, nee dat lukt niet. Ik laat het mondjesmaat toe, zodat het behapbaar is. Dat voelt goed voor mij. Maar die zomeravonden, die helpen daar niet echt bij.

Lieve Dirk, ik mis je