Blog Dieke | Eerste keren

Zonder Dirk

Dirk is eind november overleden. Al snel daarna kwamen er allerlei ‘eerste keren’: Sinterklaas vieren zonder Dirk, de eerste keer kerst, de verjaardagen van de kinderen en oud en nieuw.

‘Ik miste Dirk niet meer op eerste kerstdag dan op een gemiddelde dinsdag in januari, was mijn logica’

Iedereen die maar een beetje van rouwen af weet (of niet) vertelde mij dat die eerste keren vreselijk zijn. Dus daar zat ik, mijzelf afvragend wat er dan mogelijk nog erger kon zijn dan het feit dat Dirk dood was. Wat maakt die speciale dagen anders dan een doorsnee dag? Ik miste Dirk niet meer op eerste kerstdag dan op een gemiddelde dinsdag in januari, was mijn logica.

Overlevingsstand

Dus ik ben al die dagen best goed doorgekomen. Natuurlijk miste ik Dirk, dat doe ik al vijf maanden. Maar ik draaide op de automatische piloot. Ik leefde in een soort mist in die eerste maanden. Inmiddels ben ik er achter dat het missen een andere vorm aanneemt. Ik kende het gevoel van echt missen nog helemaal niet. Ik had twee jaar lang in de ‘overlevingsstand’ gelopen – koste wat kost doorgaan en emoties niet veel toelaten- en dan moet je weer leren om weer bij je gevoel te komen.

Gevoel

Het besef dat mijn gevoel veranderde, drong door toen ik The Passion keek. Ogenschijnlijk uit het niets trof me een gevoel wat ik nog niet goed kende. Ik realiseerde me dat ik het paasweekend zonder Dirk moest doorkomen. Natuurlijk wist ik dat feitelijk al, maar nu voelde ik het ook. Niet specifiek omdat het Pasen was, maar wel omdat dit weekend een aantal tradities kent die ik eigenlijk helemaal niet alleen wilde doorlopen. We zouden gaan brunchen, naar de kerk en paaseieren verstoppen. En ik keek The Passion, iets wat Dirk altijd geweldig vond om te zien, waarvoor we samen gingen zitten. Ik kon hem horen vertellen over de fantastische zang, de mooie muziek en het acteren.

‘Elke keer dat je iets bijzonders doet, zonder degene die je liefhad, doet het pijn’

Op dat moment wist ik dat die ‘eerste keren’ inderdaad best heftig zouden gaan worden. En waarschijnlijk de ‘tweede keren’ ook en de keren daarna vast ook nog. Elke keer dat je iets bijzonders doet, zonder degene die je liefhad, doet het pijn. Waarom? Omdat je het niet kunt delen, niet samen kunt beleven. Niet vooraf, niet tijdens en ook niet achteraf. Omdat diegene er gewoon bij had moeten zijn. Bij mij zijn op dit gebied verstand en gevoel weer iets dichter bij elkaar gekomen. Alles wat ik verstandelijk al wist, begin ik ook steeds meer te voelen. De mist is echt opgetrokken.

Genieten

Ik weet dat het pijn gaat doen en heel dubbel zal zijn, maar toch kijk ik uit naar die speciale dingen die er allemaal nog aan komen. Mijn leven gaat door en daar horen ook fijne dingen bij. Ik moet alleen leren er op een andere manier van te genieten. Maar dat komt wel.

Dankbaar

Een andere ‘eerste keer’ zonder Dirk komt er binnenkort aan: zijn geboortedag. En die gaan we vieren. Niet omdat ik zo ontzettend uitkijk naar een feestje, maar vooral omdat ik blij ben dat Dirk van de 37 jaar op deze wereld toch 22 jaar in mijn leven is geweest. En omdat hij een geweldige man, vader, (schoon)zoon en broer was. Genoeg om dankbaar voor te zijn.