Blog Charlotte | Op zoek naar lichtpunten

Geveld door corona lig ik onder de dekens in bed. Mijn lijf doet van kuit tot vingerkootje pijn en mijn keel lijkt vol te zitten met watjes. De opluchting die ik voel omdat ik de dag ben doorgekomen, de jongens heb kunnen voeden en ze in bed zijn beland is van korte duur. In de stilte overvalt mij al snel een angstig gevoel. Voor mij staat de nacht te wachten.

Kwetsbaar

En wat voel ik mij alleen en kwetsbaar. Ik heb het niet in de hand. Ik heb mijn lijf niet in de hand. Van te voren vertrouwde ik op mijn redelijke conditie, het feit dat ik amper ziek ben geweest. Maar nu ik het mondiale spookvirus echt blijk mee te dragen ben ik al mijn vertrouwen kwijt.

‘Wat als ik steeds benauwder raak?’

In de media is zoveel nadruk op wat er mis kan gaan en dat iedereen in het ziekenhuis kan belanden. Wat als ik deze nacht ineens wegglij? Wat als ik steeds benauwder raak of mijn bewustzijn verlies? Wie ziet mij? Wie helpt mij? De jongens liggen in de kamers naast mij onschuldig te slapen. Die grote kleine jongens die al moeten leven met het verlies van hun vader. Straks moeten ze zich ook zorgen maken over hun moeder. Nee. Ik moet er voor hen zijn. En durf mij niet in slaap te laten vallen. Ik kan het risico niet nemen.

Ademhalen

Mijn gedachten dwalen verder af naar Koos. Koos heeft zich maandenlang ellendig gevoeld. Is talloze keren in slaap gevallen met de angst dat hij niet meer wakker zou worden. Ik herinner mij hoe ik tijdens de nachten vaak even luisterde of ik hem nog hoorde ademhalen. Opgelucht was als hij ’s ochtends weer aanspreekbaar was. Koos viel in diepe slapen en droomde de meest fantastische dromen. Hij vertelde mij wanneer hij wakker was vaak dat hij de superheld was in zijn droom en vroeg of ik het oké vond als hij nog even verder sliep. Dat ‘even’ werd vaak uren. Het feit dat hij liever rondvloog in zijn dromen en daar zo blij van werd, stelde mij in die periode gerust.

Onmenselijk

Maar vanavond kan ik alleen maar denken aan hoe het wakker zijn voor Koos moet zijn geweest. Hij lag veel in bed, ging steeds meer achteruit en zou nooit meer beter worden. Zoveel gedachten en gevoelens zullen hem hebben beziggehouden. Waar hij deels ook geen woorden aan kon geven. Terwijl ik mijzelf verlies in de terugblik naar de tijd dat Koos hier ziek op bed lag doet behalve mijn lichaam mijn hart ook steeds meer pijn. De tranen stromen over mijn wangen.

‘Het leven op deze wereld kan keihard zijn’

Wat een verschrikkelijke periode heeft Koos moeten doorstaan. Onmenselijk. Leven met de dood in je nek hijgend. Het leven op deze wereld kan keihard zijn. Je kunt in situaties terechtkomen waar je alle controle op moet geven. Alleen nog maar kunt vertrouwen op God en Zijn belofte dat Hij je draagt en niet loslaat. Op zoek gaat naar lichtpunten die Hij elke dag stuurt.

Om een uur of vier in de ochtend kan ik mijn moeheid niet meer bedwingen en val ik in slaap. Een paar uurtjes later word ik wakker. Nadat ik besef hoe de nacht verlopen is, voel ik mij zo opgelucht. Het is gelukt. Ik ben de nacht doorgekomen, heb zelfs geslapen en ben weer wakker geworden. Een nieuwe dag in quarantaine gaat van start. Kom maar op met die lichtpunten vandaag.