Blog Bertine – De kamer van Daan

Een fijne plek

Het is weekend en we zijn thuis. Ik ben op Daan zijn kamer. Thijn is ook boven, hij is aan het spelen. Ik zoek de boeken uit en zet alle boeken van de kinderen op Daans kamer. Het moet zijn kamer blijven, maar ook een plekje waar je even kan zijn. Een plekje waar de kinderen kunnen spelen.

Ondeugende oogjes

In deze kamer voel ik Daan, zie ik zijn favoriete spullen staan. Dit was zijn vertrouwde plekje. Hier voelde hij zich veilig. Als hij zich te ziek voelde dan trok hij zich hier terug. Hier is het net alsof Daan er nog is. Hier lijkt alles nog gewoon. Dit plekje is zo fijn, maar het is zo stil. Geen muziek, geen ondeugende oogjes, geen Daan.

Ik ben al weken op Daans kamer aan het rommelen. Ik wil zijn kamer “opruimen”. Het opruimen is meer alles uitzoeken en herinneringen neerzetten. De kleding van Daan blijft hangen, dat voelt fijn. Dat moet zo blijven zoals hij het aan had. Zijn nieuwe schoenen staan onderin de kast. Dat blijft ook. Dat wil en kan ik niet veranderen. Zijn bril heeft een mooi plekje gekregen tussen zijn knuffels en dino’s. Zijn lievelingsboek staat bij zijn bed en zo wil ik meer mooie plekjes in zijn kamer maken. Het gaat heel langzaam. Ik wil dit zo graag doen, maar het is bijna een onmogelijke opgave. Het doet zo pijn die stilte.

Thijn is druk met zijn auto’s in de weer en tussen het spelen door zegt hij: “mam het is zo saai zonder Daan”. Dat is het zeker, het is saai en stil zonder Daan. Samen met Thijn praat ik over Daan en wat hij zo mist. Ik heb mijn eigen verdriet, maar ook die van de andere twee kinderen. Het doet me pijn om dat kleine ventje zo te zien. Hij mist het samen spelen. Hij mist zijn grote broer, hij speelt alleen en dat is heel saai en stil.