Blog Angela Mollers – Barbecue met biertjes op geboortedag Jordy

Bijzondere dagen

Elk jaar zijn er van die dagen in het jaar die van extra betekenis zijn, zoals verjaardagen binnen het gezin en de feestdagen. Wanneer je een kind hebt verloren, komt daar ook zijn of haar sterfdag en geboortedag bij. Dagen die elk jaar opnieuw zwaar kunnen zijn. Ik merk het zelf bijvoorbeeld op de geboorte en -sterfdag van mijn zoon Jordy. Ook van andere ouders hoor ik dat ze worstelen met de vraag over hoe ze met deze dagen om kunnen gaan.

De eerste jaren

De eerste jaren is er vaak nog wel heel wat belangstelling van buitenaf. Elke keer wanneer er bij ons een lief kaartje door de bus viel, werd ik daar erg door geraakt. Net als door het bezoek dat op bijzondere dagen eventjes langskwam.

Toch merk ik dat de aandacht minder wordt. De stilte neemt toe. Van de volle huiskamer in het eerste jaar bleef slechts een klein groepje over. De brievenbus blijft vaker leeg, de telefoon zwijgt. Juist op de verdrietige dagen hoop ik ergens toch dat anderen er óók nog steeds aan denken. Misschien wel zodat ik zelf ook weer even zijn naam hardop mag noemen…

“Dit jaar besluit ik het initiatief in eigen hand te nemen”

Vrienden uitgenodigd

Dit jaar besluit ik het initiatief in eigen hand te nemen. Dat werd mij makkelijker gemaakt omdat de geboortedag van mijn zoon op een zondag viel. We hebben de vaste vriendenkring van Jordy, die wij nog regelmatig zien, uitgenodigd voor een barbecue en een drankje. Ook hebben we een paar van onze eigen vrienden gevraagd te komen. Wie dat wil, mag herinneringen en anekdotes ophalen.

“Zo was hij er toch eventjes bij”

De foto’s van Jordy draaien op ons televisiescherm, de herinneringsmuziek staat aan. Het koude biertje, waar de jongens bij ons zo om bekend staan, wordt veelvuldig gedronken terwijl het vlees op de barbecue sist. Er wordt gekletst, er wordt gelachen. Gezamenlijk brengen we een toost uit op Jordy, waarbij zijn foto in de kring op een stoel staat. Zo is hij er toch eventjes bij.

Dankbaar en verdrietig tegelijk

Het gezelschap rondkijkend voel ik me dankbaar en verdrietig tegelijk. Dankbaar voor de trouwe komst van deze lieve mensen, die al jaren alles zo nauw hebben meebeleefd en Jordy ook zo enorm missen. Verdrietig door het wegblijven van anderen, die eveneens belangrijk voor ons zijn maar deze dagen niet meer met mij en mijn gezin doorbrengen.

Contrast

Zonder dat iemand het gemerkt heeft, dwaal ik deze dag in gedachten regelmatig naar het verleden. Ik herinner mij zijn geboorte. Net moeder van mijn prachtige wondertje, kon ik toen niet bevroeden hoe het leven zou gaan verlopen. Het kleine baby’tje dat ik toen voor de eerste keer in mijn armen kon nemen en nu zijn graf dat ik deze morgen nog had bezocht. Groter kan het contrast niet zijn.

“De pijn om zijn gemis blijft onbeschrijfelijk groot”

Kijkend en luisterend naar de vrienden ontkom ik niet aan de gedachtespinsels over hoe het leven van Jordy er nu uit gezien zou hebben. Ik denk daar wel vaker aan, maar vandaag extra.

Eén van zijn beste vrienden heeft al een heus gezinnetje, met een prachtig dochtertje. Andere vrienden zijn bezig om hun carrière, met of zonder partner, verder vorm te geven. Ze bespreken hier met elkaar hun toekomstplannen! De vraag hoe het leven van Jordy eruit zou hebben gezien, komt telkens bij me terug. De pijn om zijn gemis is inmiddels een beetje hanteerbaar, maar blijft onbeschrijfelijk groot.

Prachtige dag

Samen met mijn partner en jongste zoon heb ik een prachtige dag gekregen. Vol herinneringen en emoties, maar zeker ook met een lach. Met Jordy als middelpunt en voor één dagje weer in ons midden.

Het was mooi.

Angela

• Angela Mollers verloor in 2009 haar 19-jarige zoon Jordy na een fataal auto-ongeluk tijdens zijn werk als soldaat. Niet lang daarna begon Angela met het schrijven van een blog en later ook het boek ‘Dag mam’.  Op deze manier houdt Angela herinneringen vast en ontdekt hoe ‘een mooi leven weer kan terugkomen’ na zo’n groot verlies. Oók is schrijven een manier om aan anderen laten zien wat er gebeurt in een gezin dat met zo’n groot verdriet worstelt.