Birgit vraagt zich af: gaat het verdriet om mijn moeder ooit over?

Opeens dringt het tot mij door: “ik sta voor een heel nieuw jaar zonder mijn moeder!”. We hebben net Oud & Nieuw gevierd. Het was anders dan andere jaren, maar toch wel gezellig. Maar wanneer ik eenmaal in mijn bed lig overvalt me plots het verdriet om mijn moeder.

Ik sta voor een heel nieuw jaar zonder mijn moeder

Oud & Nieuw vieren

Oud & Nieuw is zo’n moment waarop je terugkijkt op het jaar dat achter je ligt en vooruit kijkt naar een nieuw jaar. Mijn vader, zusjes en ik hebben door het overlijden van mijn moeder een heel heftig jaar achter de rug en daarom is terugkijken niet altijd even leuk. En ook vooruit kijken voelt niet prettig. Toch hebben we besloten Oud & Nieuw te vieren zoals we dat eigenlijk altijd deden.

Oudejaarsavond

Oudejaarsavond was gezellig. Samen met mijn vader, jongste zusje en mijn man hebben we lekker gegeten en de Oudejaarsconference gekeken. We hebben lekker kunnen lachen om de grappen van Claudia de Breij. Met mijn zusje heb ik tussendoor nog wat gezelschapsspelletjes gespeeld (de mannen houden er niet echt van). En natuurlijk hadden de pyromaantjes van het gezelschap, mijn man en ik, gezorgd voor het nodige siervuurwerk.

De hele avond was er niet echt wat aan de hand. Ja, ik voelde het gemis wel en ik moest ook even terugdenken aan hoe we vorig jaar Oud & Nieuw vierde. In het besef dat het de laatste keer Oud & Nieuw met mijn moeder zou zijn. Maar dankbaar dat ze er nog bij was en dat ze ondanks de ALS nog kon praten en ook nog wat functie in haar handen had.

Het verdriet overvalt me

Eenmaal in mijn bed overvalt het gemis mij ineens. Het verdriet is even weer rauw aanwezig. Ik besef mij dat dit een heel nieuw jaar is zonder mijn moeder. Een jaar waarin voor mijn man en mij veel gaat veranderen. We gaan verhuizen naar een andere stad en we verwachten ons eerste kindje. Alle gebeurtenissen, emoties en nieuwe ervaringen die dat met zich mee brengt, zou ik zo graag met mijn moeder delen.

Zo zijn er veel momenten waarop ik mijn moeder even wil bellen, een knuffel wil geven, haar stem wil horen of wil zeggen ‘ik hou van je’.

Gaat het verdriet om mijn moeder ooit voorbij?

Ik vraag mij af: wordt dit verdriet ooit minder, wordt het gemis ooit minder?
Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat het verdriet in het algemeen minder rauw wordt. Het is minder nadrukkelijk aanwezig. Maar af en toe vliegt het gemis mij ineens aan.

Ik weet dat het normaal is dat het verlies van mijn moeder mij soms aanvliegt. Rouwdeskundige Johan Maes heeft er een interessant artikel over geschreven ‘Ze zeggen dat het overgaat: over omgaan met verlies en rouw’. Hij schrijft hierin over het feit dat we in onze cultuur rouw als een verwerkingsproces zien wat je zo snel mogelijk dient te doorlopen. In werkelijkheid kan dit helemaal niet, omdat je soms aan het verleden wordt herinnerd en omdat je in nieuwe fases in je leven opnieuw met het verlies wordt geconfronteerd.

Zo herinnerde ik op Oudejaarsavond de heftigheid van de ziekte van mijn moeder en ervoer ik het verdriet daarover weer. Maar ook nadat we de koopovereenkomst tekenden voor het nieuwe huis voelde ik het gemis. En toen we voor het eerst het hartje hoorde van onze toekomstige spruit. Dan ben ik blij, maar tegelijkertijd mis ik het enorm dat ik zoiets moois niet met mijn moeder kan delen. Zo zijn er veel momenten waarop ik mijn moeder even wil bellen, een knuffel wil geven, haar stem wil horen of wil zeggen ‘ik hou van je’.

Met de vraag of het verdriet en gemis ooit minder worden nog in gedachten en de tranen nog in mijn ogen val ik in slaap. Op naar de eerste dag van een heel nieuw jaar, zonder mijn moeder én met het uitzicht op nieuw leven.