Wanneer de dood heel dichtbij komt en een vriend altijd 33 zal blijven
Van jongs af aan waren ze vrienden, Alain en Ingmar. Vrienden en neven. Dan is er de dag dat Ingmars leven stopt. Alain, werkzaam als theoloog, wordt gevraagd om de uitvaartceremonie te leiden. In een ontroerende blog vertelt hij over zijn zoektocht naar troost, nu de dood ineens zo ontzettend dichtbij is gekomen.
Ingmar zal altijd 33 blijven. Een dag voor zijn dood waren hij en Alain nog samen bruiloftsgasten. In vol ornaat zijn er foto’s gemaakt, de laatste tastbare herinnering aan hen samen. “De dag erna zette zijn heengaan een misselijkmakend proces in gang.”, blogt Alain op Lazarus.nl. “Met het jaar zal ik steeds een stap verder naar voren zetten. Veertig, misschien tachtig worden. Hij blijft daar staan, steeds verder naar de achtergrond verdwijnend.”
Waardig herdenken en rouwen
Alain is theoloog en publicist en heeft beroepsmatig regelmatig te maken met het thema van de dood. “Dan moet je ook niet schrikken wanneer de dood het plotseling een keer persoonlijk maakt. Dat is nou eenmaal hoe hij is, de dood.”
‘Ieder mens rouwt op zijn eigen manier’
Kort na de uitvaart is Alain in Italië en wordt geraakt door een piëta, een Maria met een 33-jarig levenloos lichaam op haar schoot. “Dit symbool is universeel en alles overstijgend” schrijft Alain. Hij realiseert zich dat de bijbel laat zien hoe mensen op eigen manieren rouwen en met het gemis van Jezus omgaan. Na de dood van zijn vriend en neef, die ook 33 werd, is dat niet veel anders. “Al in de eerste dagen en tijdens het afscheid was er een rijk palet aan reacties, emoties én karakteromschrijvingen van onze neef, zoon, broer, vriend, etcetera.”
En hij beseft hoe waardevol deze verscheidenheid is. “De enige manier om Ingmar compleet waardig te herdenken, is door al die stemmen te (laten) horen.”
Meer over hoe Alain troost vindt in hoe er in de bijbel omgegaan wordt met rouw lees je in zijn blog Wanneer de dood ineens persoonlijk wordt.
