Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Bij het klappen van de schuttingdeur denk ik nog steeds: ‘Daar is mama’

15 april 2020 · Leestijd 4 min

Marieke van Ulst-Visscher (32) vertelt over het verlies van haar moeder (61): ‘Een vriendin van mij appte pas: ‘Er is een leven voor- en na 11 april’. Dat was de spijker op de kop, zo voelt het voor mij. Voor 11 april was alles nog goed, we waren een gelukkige familie. Mijn ouders, mijn zussen met hun kinderen en ik met mijn man en pasgeboren zoontje Mees. Maar na 11 april werd alles anders.’

‘Kom gauw’

‘Ik was thuis toen mijn zusje belde dat mijn moeder naar het ziekenhuis werd gebracht. Op 11 april 2018 kreeg ze een epileptische aanval op haar werk. Ze dachten eerst aan hartritmestoornissen – daar had mijn moeder vaker last van. Maar mijn zusje belde vlak daarna nog een keer en zei: ‘Kom gauw’.

Marieke wist op dat moment genoeg. Ze twijfelde geen moment en racete met haar zoontje in de bakfiets naar het ziekenhuis. Marieke: ‘Ik heb nog nooit zo hard gefietst. Toen ik bij het ziekenhuis aankwam, zat mijn zoontje scheef in de Maxi-Cosi.’ Eenmaal in het ziekenhuis volgt er een pijnlijke boodschap. Het is kanker, met uitzaaiingen in de hersenen en longen. Er was nog wel een behandeling mogelijk, maar de kanker is niet meer te genezen. Marieke: ‘En dat terwijl mijn moeder zich eigenlijk nog heel goed voelde. Alsof er niks aan de hand was.’

Marieke en haar moeder
Marieke en haar moeder.

Naar huis

Een behandeling om het ziekteproces te vertragen mocht niet veel baten. Marieke: ‘Mijn moeder heeft nooit de kans gehad om te vechten. De ziekte was te heftig en haar gezondheid ging snel achteruit. De uitslagen waren keer op keer negatief. Zo’n grote teleurstelling. Ik voelde me machteloos.’ Eind juli gingen de ouders van Marieke nog een weekje op vakantie. Marieke: ‘Dat ging goed, ze genoten enorm. Maar ergens aan het eind van de week ging het mis.

‘Mijn moeder heeft nooit de kans gehad te vechten’

Marieke: ‘In het ziekenhuis constateerden ze dat mijn moeder een hersenbloeding had gekregen. Ze werd ontslagen uit het ziekenhuis om thuis te sterven. Ze was niet meer bij kennis toen ze thuiskwam, al deed ze heel even haar ogen open toen ze op de brancard uit de ambulance werd gereden. Alsof mijn moeder toen besefte: ‘Ik ben weer thuis’. Een dag later is ze overleden, op 61-jarige leeftijd. Ze is maar drieënhalve maand ziek geweest.’

Marieke’s tattoo in het handschrift van haar moeder
Marieke’s tattoo in het handschrift van haar moeder.

Tattoo

Mariekes moeder had haar eigen uitvaart zorgvuldig uitgekiend. Zo had ze de muziek voor de uitvaart al uitgezocht en schreef ze op hoe iedereen gekleed moest tijdens de crematie. Een van de liedjes die op de uitvaart werd gedraaid was het nummer van Whitney Houston, waarin ze zingt: ‘I will always love you.

Marieke: ‘Mijn moeder heeft deze zin op een papiertje geschreven, met een hartje erbij. Dit heb ik bewaard. Na haar overlijden heb ik deze tekst in het handschrift van mijn moeder op mijn arm laten tatoeëren. Ter nagedachtenis.’

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

Positief

Marieke herinnert haar moeder als een sterke vrouw. ‘Ze bleef altijd positief, tot het laatst aan toe. Ook al wist ze dat het niet goed zou aflopen.’ Toch denkt Marieke dat haar moeder ook bang geweest moet zijn. ‘Mijn moeder vond het vreselijk dat wij als kinderen zo’n verdriet hadden.’

Nu haar moeder is ontvallen, is er veel veranderd. Marieke: ‘Mijn vader is nu vader en moeder in één. Vroeger belde ik elke morgen eventjes met mijn moeder. Nu doe ik dat met mijn vader. Ook eet hij vaak met ons mee.’

‘Daar komt mama’

De eerste periode na het overlijden van haar moeder ervaart Marieke als onwerkelijk. Pas later kwam het besef. Marieke: ‘Het gemis wordt eigenlijk elke dag erger. Ik denk vaak: nu mag mama wel weer terugkomen. Ik vind het heel jammer dat mijn moeder mijn zoontje Mees niet ziet opgroeien. Ik kan moeilijk kinderen krijgen. Toen ik eindelijk zwanger was geworden, reageerde mijn moeder zó blij. Ze heeft intens meegeleefd.’

‘Nu ze er niet meer is, mis ik het om alle mijlpalen met haar te delen. Mees’ eerste stapjes, zijn eerste verjaardag. Als ik de poort van de schutting hoor klapperen denk ik nog altijd: ‘Daar komt mama’. Mijn moeder kwam vaak spontaan langs om koffie te drinken. Ze was zo betrokken, zorgzaam en lief. Ik kon alles bij haar kwijt.’

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--