Hanny’s broer zat in vlucht MH17: ‘Is niet elk overlijden een ramp?’

Wat mis je het meest?

‘Vooral zijn spontaniteit mis ik, het samenzijn en de onverwachtse bezoekjes. Hij woonde in Limburg en was vaak onderweg. Dan belde hij en zei: “Ik kom even langs hoor, dat ligt op de route.” Blijkbaar lag Etten-Leur, waar wij wonen, altijd op de route’, lacht Hanny en vertelt verder: ‘Hij was ook altijd geïnteresseerd in onze kinderen. Hij is peetoom van onze dochter en dat nam hij heel serieus. Andersom waren onze kinderen, Stan en Floor, ook helemaal weg van ome Rie, zoals zij hem noemden.’

Wanneer mis je Harrie?

‘Bij bijzondere momenten mis ik het vertrouwde gevoel van zijn aanwezigheid. Bijvoorbeeld toen onze dochter en zoon hun bachelor diploma haalden, daar had hij bij moeten zijn. Of met Kerstmis. Harrie was een echt familiemens en deed er moeite voor om te zorgen dat iedereen elkaar dan zou zien. En met carnaval zagen we elkaar jaarlijks op de markt in Sittard, maar nu is hij daar niet meer.’

Wat zijn lichtpuntjes in het gemis?

‘Als ik terugkijk op de afgelopen jaren was er ontzettend veel verdriet, maar we hebben met ons gezin ook intens genoten. Mijn man, twee kinderen en ik waren al heel hecht, maar zijn nu nog closer geworden.’ Hanny ging met haar gezin regelmatig naar bijeenkomsten waar ook andere nabestaanden van de ramp waren. ‘Na afloop gingen we dan vaak samen nog een hapje eten. Daar heb ik zo van genoten, vreugde en verdriet gaan dan samen. Ik heb humor en gezellige mensen om mij heen nodig om een weg te vinden in hoe ik verder kan met mijn leven.’

‘Mijn vrije dagen koester ik meer en mijn werk kan ik makkelijker loslaten.’

‘Ik hoop in de toekomst, als de situatie veilig is, de rampplek in de Oekraïne te bezoeken. De mensen daar te ontmoeten en dan met name die vrouwen. Hoe hebben zij de vliegtuigramp beleefd en hoe gaat het nu met deze mensen? Elkaar te kunnen omarmen en troosten, voor mij een belangrijk lichtpuntje om naar uit te kijken.

Wat heeft Harrie jou gebracht?

‘Zijn motto was: geniet van het leven. Een dag heeft helaas maar 24 uur. Na Harrie’s dood ben ik mij daar veel bewuster van. Mijn vrije dagen koester ik meer en mijn werk kan ik makkelijker loslaten. Ook met het onderhouden van contacten ben ik alerter en directer. Als ik iets wil afspreken met iemand, denk ik niet meer zo snel “o dat komt nog wel”.’

Wat heeft Harrie betekend voor zijn omgeving?

‘Hij was altijd heel hartelijk en hoffelijk. Ook vond hij het belangrijk om, ondanks zijn drukke leven, sociale contacten te hebben en te onderhouden. Harrie wist de kleine dingen in het leven te waarderen. Zijn buren deelde bijvoorbeeld de krant met hem en zo wist Harrie ook op die manier een band op te bouwen en het contact te onderhouden want “samen met elkaar” vond hij heel belangrijk.’

Wat heeft Harrie jou gebracht?

‘Met de familie, nichtjes en neefjes van Harrie, hebben we een levensboom geplant, op die manier groeit ome Rie als het ware met ons mee. We hebben voor een beuk gekozen omdat deze boom bekend staat als familieboom. Samen hebben we er een mooie en gezellige dag van gemaakt. Ook gaan we als gezin naar de jaarlijkse bijeenkomst voor nabestaanden van de ramp met MH17. Door de muziek, verhalen en herkenning kom ik vaak krachtig van zulke bijeenkomsten terug.

Daarnaast organiseert Els Jacobs, onze uitvaartondernemer uit Beek, op zondag 6 november een herdenkingsbijeenkomst voor nabestaanden van iedereen van wie zij de uitvaart heeft begeleid. Ik ben gevraagd daar mijn verhaal te vertellen en op die manier blijft mijn broer ook dichtbij. Ik vind het mooi om samen te zijn met lotgenoten. Harrie is omgekomen samen met veel andere mensen en dat is een ramp, maar is niet ieder overlijden een ramp?’

Tekst: Heleen Dekens