Eva Hoeke schreef deze ontroerende column voor de Volkskrant. Woorden van herkenning voor mensen die hun dierbare missen.
‘Ik wil opruimen. Laatjes, stapels, hele kamers, alles opruimen,’ begint Eva Hoeke haar columns in de Volkskrant. Die lelijke stoel, weg. Schreeuwerig boekje van de Dochter, weg. Kranten weg, zegelboekjes weg, frutsels weg, cd’s weg, post weg, alles weg, ja die bloemen ook, weg, klaar. Hier, hou maar open die vuilniszak, die vieze chocopasta hoef ik ook niet meer en die papieren feesthoedjes ook niet, hup, wég.
Een week geleden was ze er nog
Het helpt alleen niet. De wc ruikt naar bleek, de ramen zijn schoon en het glas ligt in de glasbak, maar het is wat het is: Carlijn is dood. Een week geleden was ze er nog.
De tranen rollen er zomaar uit
Rouw is ook: onbeschaamd leeglopen tegen de crèchejuf, de bakker, de buschauffeur. Hallo slager doet u mij maar een kipfiletje en een brede schouder, nee die van u graag, ziet u: mijn vriendin is dood. De tranen rollen er zomaar uit, ik voel ze pas als ze over mijn lippen lopen. Een werkgever blaf ik af, wanneer ze me terecht op mijn vingers tikt en ik hortend en stotend mijn verhaal doe, win ik alsnog.
Helpt ook al niet.
Janken en lachen
Gedachten aan de dienst in de Sint-Odulphus-kerk, één groot pleidooi voor zachte krachten. Carlijn had geen talent voor boosheid – de kerk zat vól. Janken op Moby’s Why does my heart feel so bad, lachen om Dirty Dancings Time of my life…’
