Brief aan mijn tante Rie

Lieve tante Rie,

Ik weet het nog goed, u overleed de dag na 9/11. U lag al in het ziekenhuis en mijn moeder was bij u. Ik denk niet dat u nog iets van die ellende heeft meegemaakt. En daar ben ik blij om.

U was al erg oud toen u overleed, 91 jaar. De laatste jaren voelde u zich overbodig. Uw man was al overleden en u had best veel zorg nodig. Soms zei u dan dat het wel klaar was met uw leven, dat u wel dood wilde. Ik vond dat altijd lastig. Voor ons was u namelijk helemaal niet overbodig. Voor ons was u als een oma. We konden altijd bij u binnenvallen. Als ik het thuis even niet zo naar mijn zin had dan liep ik naar u toe. Dan dronken we een kopje thee, met soms een bakje ijs erbij of we aten een kopje van uw befaamde uiensoep. We kletsten over van alles en daarna liep ik weer op mijn gemak naar huis. Het was heerlijk om altijd even bij u aan te kunnen waaien.

Ook de Oudejaarsavonden vergeet ik niet meer. Dan kwamen we met het hele gezin bij u op bezoek. Het was altijd heel gezellig. Soms vertelde u dan ook verhalen van vroeger. Over hoe Rotterdam er voor de oorlog uitzag bijvoorbeeld. Een heel enkele keer vertelde u wat over de Tweede Wereldoorlog zelf, maar ik had altijd het idee dat u daar liever niet over sprak.

Ik ben nog altijd heel trots op u. Als een van de eerste vrouwen in Rotterdam droeg u altijd een nette broek en geen rokken en u werkte in de haven. Ja, wel op kantoor maar toch een mannenbolwerk. Waarin u ondersteunde om het familiebedrijf na de oorlog weer te laten floreren.

Als kind besefte ik nooit zo goed wat u eigenlijk voor ons betekende. En jammer genoeg kan ik het u nu niet meer vertellen. Maar, elke keer als ik langs het appartementencomplex rijd waar u woonde denk ik weer even aan u. Dan mis ik het zo dat ik even kon binnenwandelen voor een kletspraatje. En dan mis ik de verbinding met mijn familiehistorie. Dan vind ik het jammer dat ik u niet meer kan vertellen dat ik trots op u ben dat u twee oorlogen heeft overleefd en hebt bijgedragen aan de wederopbouw en dat u er altijd voor ons was als een oma.

Liefs,
Birgitta