‘We draaiden de film wel honderd keer terug, maar begrepen het niet’

TW: dit verhaal gaat over suïcide

“Aron had een heel mooie jeugd. Hij en zijn broer waren twee handen op één buik. Intellectueel was Aron iedereen voor, maar op sociaal gebied lag hij achter”, vertelt Hilly. “Bij het volwassen worden ging het fout. Hij wilde blijven spelen, soms een beetje kinderachtig. Feesten en dronken worden kon hij niet. Maar zijn broer en zijn vrienden gingen wel verder, die werden wel volwassen, kregen een baan en ontmoetten nieuwe vrienden.”

Steeds vaker alleen

Aron doorloopt het MBO en het HBO zonder veel moeite. Tijdens de coronapandemie behaalt hij zijn master, maar vanwege de beperkingen voltooit hij deze studie online en wordt zijn sociale wereldje steeds kleiner. Hij zondert zich af van zijn vrienden en zit veel op zijn kamer. “Daar werkte hij online, knutselde hij veel, hij las dikke boeken en was veel aan het gamen, maar alles deed hij alleen. Daar zagen wij geen kwaad in, we dachten: ‘Hij is volwassen, het is nu eenmaal zo’. Maar hij had er last van, deed niet wat jonge mensen op die leeftijd moesten doen. Wij zagen het niet.”

Na het afronden van zijn studie wil Aron aan het werk, maar ook dat gaat niet zonder slag of stoot, vertelt Ed. “Hij stuurde de ene na de andere sollicitatie en wilde zelfs onder zijn niveau werken, als hij maar het huis uit kon. Elke afwijzing deed hem zeer.”

Het valt Hilly op dat Aron er steeds slechter uitziet en daarom stuurt ze hem naar buiten, de zon in. “Vaak ging hij dan in zijn eentje in het bos zitten, bij een visplek. Dat is een mooie plek, maar geen plek voor een jonge jongen om te zitten. Soms zei hij wel eens dat hij een met iemand afsprak, maar achteraf bleek dat hij in het bos had gezeten. Als ik dat geweten had, had ik hem naar de stad gestuurd...”

Appje met ‘het spijt me’

Op 30 december, voor Ed en Hilly een dag als alle andere, is Aron op zijn fiets vertrokken als Hilly uit haar werk komt. “Dat vond ik raar, want Aron was altijd bezig op zijn kamer.” Ze belt zijn broer Arnold of hij iets heeft gehoord. Als Arnold op zijn mobiel kijkt, ziet hij een appje van Aron met ‘het spijt me’. “Dat vonden we toch wel eng, er ontstond lichte paniek. We belden de politie om Aron als vermist op te geven. Er kwamen agenten en die bekeken eerst zijn kamer. Daar bleek dat hij alles op de computer had gewist en de televisie terug had gezet in de fabrieksstand. Dat was vreemd.”

Omdat Aron weinig vrienden heeft, weten zijn ouders niet waar ze moeten zoeken. “Uiteindelijk kwamen we uit bij de visplek waar hij altijd zat, maar wat moet je daar met dat koude rotweer?” Agenten gaan daar zoeken, maar vinden Aron niet. Een dag later wordt zijn lichaam alsnog in hetzelfde gebied gevonden door een buurtbewoner en ook vinden ze een afscheidsbrief. “Op oudejaarsdag kwam de politie vertellen dat Aron was gevonden”, vertelt Hilly met gebroken stem. “Terwijl ik dacht dat Aron bij vrienden was. Ik wilde nog een wasje doen voor hij thuiskwam, had oliebollen gehaald. Ik begreep er niks van: hoe kan dit nou? Wat is er gebeurd? Wat ging er in zijn hoofd om?”

Boosheid en onbegrip

In de maanden na zijn dood, zijn Ed en Hilly erg boos op hun zoon: “We dachten: hoe kun je dat nou doen man? Ben je gek geworden? We gaven hem zoveel liefde, hij wist dat hij altijd bij ons terecht kon. Al die 28 jaren hebben we hem verzorgd, achternagelopen. We brachten hem naar school, naar zwemles, jarenlang naar de ortho. Op het laatst had hij zo’n mooi gebit. En dan ligt hij daar in die kist... Dan denk je: ‘Is dit het dan?’”

Uit zijn afscheidsbrief blijkt dat Aron niet impulsief handelde. “Achteraf bleek dat hij dit al maanden van plan was. Hij schreef dat hij het leven leeg en uitzichtloos vond en het gevoel had dat hij altijd moest liegen en bedriegen. Hij wilde anderen niet tot last zijn en deed daarom alsof het wel ging... Dat hebben we niet gezien, niet gemerkt.”

Delen is helen

Lange tijd voelen ze zich daar schuldig over. Dat verandert als ze hulp zoeken en met lotgenoten in gesprek gaan. “We spraken andere ouders met dezelfde worsteling, met dezelfde vragen. En dan merk je: delen is helen. Wij wisten niks van mentale problemen en suïcide af. Nu zien we dat het in de normaalste gezinnen voorkomt, zelfs bij mensen die heel sociaal zijn. Dat het ineens kan gebeuren en je daar als ouders vaak niets aan kan doen. Het is een psychische ziekte, iemand die zoiets doet is mentaal niet gezond.”

Met het vertellen van hun verhaal willen ze andere ouders waarschuwen. “Wat het zo ongrijpbaar maakt, is dat we een normaal gezin zijn, zonder ruzies of grote zorgen. Toch zijn er mensen die denken: ‘Er heeft vast iets in dat gezin gespeeld.’ Maar je kunt geen schuldige aanwijzen. Aron gaf niet aan dat het niet goed met hem ging. We worstelen ermee dat we dat niet hebben gezien of gemerkt. En daarom zeggen we nu tegen ouders: praat niet alleen over de leuke dingen. Als je kind zich terugtrekt en niet wil praten, is dat een reden om goed op te letten.”

Mooie herinneringen

Arons as is uitgestrooid op de visplek waar hij altijd graag kwam. Hilly draagt een hangertje met een klein beetje as van Aron bij zich en koestert de mooie herinneringen die ze heeft met Aron: “De Nijlcruise die we maakten toen de kinderen jong waren, dat was de mooiste vakantie ooit. Ik koester foto’s van onze vele leuke vakanties en hoe gek hij was van Star Wars lego.”

Het verdriet om hun jongste zoon is elke dag levensgroot aanwezig, vertelt Ed. “Ik ben gestopt met ondernemen, ik had niet meer het vuur om door te gaan, dat brak me op. Ook hebben we ons huis verkocht, vanwege alle herinneringen die het oproept. Maar we kijken vooruit: ik ben op zoek naar werk, we kijken uit naar de verhuizing en gaan samen op pad. Het leven gaat door, maar deze pijn, die sleep ik tot mijn dood met me mee.”