Vicky kreeg geen kans meer om alles te zeggen tegen haar beste vriendin en zielsverwant

Rouw na verlies vriendin

“Ik heb vaak periodes die erg donker zijn. Regine was degene die naast me stond. Zowel op leuke als op droevige dagen deelde ik alles met haar. Ze hielp me om weer te zien wat ik wél had, wat belangrijk is in het leven, en waar ik me aan op kon trekken, zonder dat ze het ooit minimaliseerde.

Ik leerde Regine kennen toen ik stage liep bij Centrum Kinderzorg en Gezinsondersteuning (CKG). Zij was daar kinderbegeleidster en acht jaar ouder dan ik. Ze straalde rust uit en ik bewonderde haar om hoe zij in het leven stond. We hadden direct een klik. Onze gesprekken verdiepten zich en we spraken vaker af.

Toen ik als puber in een verdrietige situatie zat, voelde ik me onzeker en waardeloos. Zij leerde me wat onvoorwaardelijke liefde is en heeft mij stap voor stap geholpen om uit die situatie te stappen en een thuis voor mezelf te vinden.

Alarmbellen

In juni 2023 hielp Regine ons gezin nog in de tuin. Naar mijn idee ging het toen goed met haar. In juli ging ik op vakantie met mijn kinderen en vrouw. Vanaf dat vakantieadres stuurde ik haar een berichtje met de vraag wanneer we konden afspreken als ik weer terug zou zijn. Normaal gesproken stuurde ze dan snel wat datums, maar nu antwoordde ze dat haar bloedwaarden niet goed waren en dat ze die eerst zou afwachten. 'Geniet maar van jullie tuin,' zei ze. Regine had jaren eerder borstkanker gehad, dus toen ik dat las, gingen alle alarmbellen af. Ik vroeg door, en ze vertelde dat de borstkanker terug was en zelfs was uitgezaaid naar haar lever. De medicatie sloeg niet aan. Pas na langer doorvragen vertelde ze dat ze uitbehandeld was.”

Regines laatste dagen

Regine werd opgenomen in het ziekenhuis. “Toen ik haar daar opzocht, zag ik dat ze op de afdeling ‘palliatieve zorg’ lag. Toen pas drong de ernst tot me door. Ik was een wrak, probeerde me te herpakken, wilde niet huilen bij haar, maar het was zo moeilijk om de tranen tegen te houden. Ze zag er ontzettend ziek uit, zo verzwakt, terwijl ze altijd zo’n sterke vrouw en moeder voor haar zoon was.

Regine had het altijd koud. Toen ze in het ziekenhuis lag, gaf ik haar daarom een blauw gehaakt dekentje. Ik had er twee gekocht: één voor haar en precies dezelfde voor mezelf. Regine was er blij mee.

Zo ontzettend ziek

Al die tijd had ze verzwegen hoe ziek ze was. Ze wilde niemand tot last zijn en wilde zo lang mogelijk uitstellen dat mensen zich zorgen om haar maakten. Ik snapte waarom ze die keuze had gemaakt, maar ik vond het zo erg dat ze alles alleen heeft moeten dragen. Het besef dat ze ging sterven en haar kind zou achterlaten, zonder dat ze dat met iemand kon delen... Ik had er zo graag voor haar willen zijn. Meer tijd met haar willen doorbrengen. Die dag dat ik erachter kwam dat ze zou komen te overlijden, heb ik alleen maar bij haar gehuild. Twee dagen daarna had ik me voorgenomen om er iets moois van te maken en nog alles tegen haar te zeggen wat ik op mijn hart had. Maar dat moment heeft ze niet meer gehaald.

Te laat

Doordat ik die woorden niet meer met haar kon delen, voelt het voor mij dat ik geen afscheid meer van haar heb kunnen nemen. De dag voor haar overlijden, knuffelde ze me. Dat was geen gewoonte van haar. Ik heb haar toen niet goed vastgepakt, omdat het voelde alsof ze afscheid nam, en dat wilde ik nog niet. Als ze me eerder had verteld dat ze ernstig ziek was, had ik misschien niet meer in de ontkenningsfase gezeten. Dan had ik onze momenten samen wellicht mooier kunnen maken.

De leegte

Bijna dagelijks hadden we contact. Als ik haar nu mis, schrijf ik een brief aan haar. Ik geloof dat zij die woorden op één of andere manier hoort. Ik schrijf bijvoorbeeld frustraties van me af, maar ook dat ik haar mis. Ik deel mijn gevoelens met haar en bedenk wat zij mij zou antwoorden.

• Eline verloor haar beste vriendin door de brand in Volendam

  Eline verloor haar beste vriendin door de brand in Volendam

Ik heb een fantastisch gezin waar ik oneindig veel liefde voor voel en van krijg, en een andere goede vriendin die er altijd voor me is, die ik ook onvoorwaardelijk graag zie. Bij hen vind ik steun. Maar soms voel ik een intens verdriet, een soort leegte in mij. Ik kan de wanhoop dan niet beschrijven en wil mijn gezin daar niet mee lastig te vallen. Ik wil een zo normaal mogelijk leven voor mijn gezin, maar vaak voel ik me alleen met mijn verdriet. Ik probeer me sterk te houden alsof alles goed gaat, ook al is dat niet altijd het geval.

Nu Regine er niet meer is, voelt het alsof een deel van mij weg is, omdat zij mijn ruggengraat was die me recht hield. Bij haar kon ik mezelf zijn. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik voelde me soms al beter door alleen al bij haar te zijn.

De laatste dagen van haar leven had ze het blauwe kleedje, dat ik haar gaf, om zich heen. Het gehaakte dekentje is bij haar in de kist gelegd, en ik slaap onder de mijne. Zo blijven we met elkaar verbonden. Ik voel haar nog altijd dichtbij. Dat troost me.

Ze leerde mij plezier te maken in het leven. We zagen elkaar onvoorwaardelijk graag. We hielden van de intensiteit van het leven en wilden de wereld beter maken. Van onrechtvaardigheid hadden wij een afkeer. Over veel dingen dachten we hetzelfde, alsof we dezelfde ziel deelden.

Regine had weinig nodig om gelukkig te zijn. Zij leerde mij tevreden te zijn met kleine dingen en te leven vanuit mijn gevoel. Regine leerde mij leven.”