Vermist, maar niet vergeten

Wanneer hoorde je dat Alie vermist werd?

‘Alie zou op zaterdagavond 23 januari 1988 ruzie hebben gehad met haar man Henk. Daarna zou ze op de fiets zijn vertrokken, met haar handtas’, vertelt Maria. Op maandagochtend komt Henk bij haar ouders en vraagt of Alie daar is. Zij hebben haar niet gezien. Die maandagavond vraagt Maria’s moeder aan Maria of zij weet waar Alie is. ‘Nee, hoezo?’ antwoordt ze. Dan vertelt haar moeder dat Alie van huis is weggegaan en niet meer is teruggekomen.

‘Tot op de dag van vandaag zijn Alie, haar fiets en haar handtas niet gevonden.’

‘Op donderdag is ze als vermist opgegeven en op dat moment drong het pas tot mij door dat ze echt weg is. Dat was een erg emotioneel moment. Het was ook heftig omdat er van alles op gang kwam: de politie deed onderzoek, er stonden artikelen over Alie in de kranten, maar er deden ook roddelverhalen de ronde.’ Helaas kwam Alie daar niet mee terug. ‘Tot op de dag van vandaag zijn Alie, haar fiets en haar handtas niet gevonden.’

Wie was Alie voor jou?

‘Alie woonde samen haar man en vijf kinderen in Haastdrecht, op de oude boerderij van de ouders van Henk. Daar was altijd veel te doen. Elk voorjaar moest er bijvoorbeeld een grote schoonmaak gehouden worden. Ik heb veel geholpen op de boerderij. En toen ze kinderen kregen, heb ik vaak opgepast.

Alie was iemand die druk was. Ze zat op naailes, de kinderen liepen er altijd netjes bij, ze was actief op school en in de kerk, ze was gastvrij: iedereen kon altijd op visite komen. Met bruiloften was Alie degene die een stukje in elkaar zette.’ Maria stopt even met praten en slikt een paar tranen weg. ‘Alie was een zorgzaam, behulpzaam en betrokken persoon.’

Wanneer drong het tot je door dat Alie waarschijnlijk niet meer leeft?

‘Heel veel jaren heb ik gedacht, en gehoopt, dat Alie terug zou komen. Alie is geen persoon die zomaar weggaat en vijf kleine kinderen achterlaat. Toch drong drie jaar geleden tot mij door dat ze niet meer leeft.

Ik ben heel actief in het zoeken naar Alie, de zaak was gesloten, maar mijn partner zei: “laten we naar het politiebureau in Gouda gaan om het dossier nog een keer in te zien”. Daar krijgt Maria te horen dat het betreffende dossier kwijtgeraakt is doordat verschillende bureaus zijn gefuseerd. ‘Mijn partner heeft toen een brief gestuurd naar voormalig minister van Justitie en Veiligheid Ivo Opstelten. Hij heeft ervoor gezorgd dat er een cold case team kwam.’

‘Heel veel jaren heb ik gedacht, en gehoopt, dat Alie terug zou komen.’

De boerderij van Henk wordt uitgekamd en onderzocht. Er wordt niets gevonden. ‘Maar’ zegt Maria, ‘de rechercheurs denken dat er iets ernstigs met Alie is gebeurd. En ze zeiden: “houd er maar rekening mee dat ze niet meer leeft.” Dat was heel heftig.

Toch kan ik niet beginnen met rouwen, want er is nog geen lichaam. Ik hoop dat er iemand opstaat die iets weet van wat er met haar gebeurd is en dat durft te zeggen.’

Wat is jou manier om haar te gedenken?

‘Op 23 januari staan we stil bij de vermissing. Al weten nog steeds niet op welke dag ze echt overleden is. En ik ga regelmatig naar het monument voor nabestaanden van vermiste personen in Utrecht. Het is een mooi symbolisch monument: in het midden is een oneindig gat en daarom heen vier pilaren die staan voor de vier windstreken, ze kan alle op kanten op zijn gegaan.

Een andere manier om aan haar te blijven denken is door haar naam onder de aandacht te brengen.

Wat geeft jou troost om door te gaan met leven?

‘Ik krijg kracht en troost op de momenten dat ik over Alie mag vertellen, bijvoorbeeld in een uitzending van Bakkie Troost (nu Ik mis je, red.), of hier op deze plek. Daardoor laat ik zien dat ze geleefd heeft. Er zijn zo weinig mensen die het nog over haar hebben.

Ook heb ik steun aan de Vereniging Achterblijvers na Vermissing. Vanuit die vereniging is er een psycholoog die samen met lotgenoten huiskamergesprekken voert. Doordat er mensen zijn die hetzelfde meemaken als ik, steunt dat mij.

En elke eerste vrijdag in juni organiseert de vereniging een herdenkingsdag bij het monument in Utrecht. Daar worden dan alle namen genoemd, waarna er op de gong geslagen worden. Zo galmt haar Alie’s naam de lucht in. Dat is heel mooi, en tegelijk ook heftig. Er is geen graf, het is de enige plek waar ik haar kan herdenken.’