Susanne’s zus Linda (28) werd vermoord: ‘Mijn vader, broer en ik moesten onderduiken’
Als Susanne van der Giesen (31) hoort van een schietincident op de parkeerplaats van het ziekenhuis waar haar zus werkt, kan ze haar oren niet geloven. ‘Ik belde mijn broer op, hij kwam gelijk naar mij toe. Op het zes uur journaal zag mijn broer aan de auto dat het om onze zus Linda ging.’
‘Op het moment dat we hoorden dat er een eenheid van de politie naar ons onderweg was, wisten we genoeg.’ Linda was neergeschoten door haar ex-vriend. ‘Mijn vader, broer en ik zijn allemaal ingestort.’
Vermoord
Toen Linda begin twintig was, ging ze het huis uit en woonde een aantal jaar samen met haar vriend. Samen kregen ze een zoontje. Helaas gingen ze uit elkaar toen hun kindje twee jaar oud was.
Linda kreeg een nieuwe liefde, maar kwam er later achter dat deze man psychisch niet in orde was. Ze probeerde hem nog te helpen, maar dat was tevergeefs. Ze maakte een einde aan deze relatie. Hierna werd Linda door hem bedreigd en gestalkt. En op 10 augustus 2015 vermoord.
(tekst loopt onder het fragment door)
Ernstig
‘Een paar dagen voor haar dood kwam ik bij Linda thuis’, vertelt Susanne. ‘Ze had alle rolluiken dicht. Ik stond onaangekondigd in de woonkamer, want ik had de sleutel van haar huis. Ze draaide zich om, gilde en huilde: “Je had moeten bellen!” Toen had ik in de gaten dat de situatie ernstig was. Ze zei: “Vertel niets tegen pa, want dan maakt hij zich zorgen.” Ik heb het wel verteld, want het werd te groot.
‘Ze had aangifte gedaan, maar de politie deed niets’
Maar ik kon haar geen advies geven, want ze had alle voorzorgsmaatregelen al genomen. Ze had aangifte gedaan, maar de politie deed niets. Een dag na haar vakantie, toen ze voor het eerst weer naar buiten ging om te werken, is ze vermoord.’
Verkeersongeluk
Het is de tweede keer in Susanne’s leven dat zij plotseling iemand verliest aan de dood. Toen ze twaalf was, overleed haar moeder op 38-jarige leeftijd door een verkeersongeluk. ‘Ze was in een slip geraakt op de provinciale weg. Ze wilde corrigeren, maar dat lukte niet. Mijn moeder was op slag dood.’
‘Mijn vader bleef achter met drie pubers’
Op een vrijdagavond stond de politie voor de deur. Susanne: ‘Linda, en ik zaten boven. Een tante kwam ons het nieuws vertellen, samen met mijn vader. Hij bleef achter met drie pubers. Met zijn vieren bouwden we een hechte band op. Na mijn moeders dood nam Linda de moederrol op zich. Later werd ze verpleegkundige.’
Verstoord rouwproces
Hoewel Susanne’s moeder en zus allebei plotseling uit haar leven verdwenen, is het rouwproces totaal anders. ‘Een moord is een complex, verstoord rouwproces’, legt Susanne uit. De dag van Linda’s overlijden moesten Susanne, haar broer en vader onderduiken. ‘De dader dreigde ons ook iets aan te doen, had Linda eerder aan ons verteld’. Susanne herinnert zich nog dat Linda zei: “Mocht mij iets overkomen, maak dan dat je wegkomt.”’
‘In de eerste week raakte ik zeven kilo kwijt’
Pas een paar dagen later mochten ze Linda zien en moesten ze haar identificeren. Er werd onderzocht of moord de echte doodsoorzaak was. ‘Het was vreselijk, in die eerste week raakte ik zeven kilo kwijt. Ik at amper en heb een week niet geslapen’, zegt Susanne. ‘Uitgeput als we waren, moesten we ook nog de media van ons afslaan en de uitvaart regelen. Ik ben de eerste weken niet buiten geweest. Van lieverlee werd het rustiger. Een moord heeft ontzettend veel impact.’
Hulp
Het besef dat Linda er niet meer was, kwam pas maanden later. ‘Ik werd geleefd. Ik miste mijn moeder ook ontzettend. Juist nu had ze er moeten zijn.’ Anderhalf jaar na de moord besloot Susanne hulp te zoeken. ‘Toen ik een test bij de intake deed, bleek dat ik het PTSS (Post Traumatisch Stresssyndroom) had. Ik schrok ervan. Dat hadden toch alleen mensen uit het leger en de politie?
Ik had allerlei lichamelijke en geestelijke klachten, zoals nachtmerries, paniekaanvallen en concentratiestoornissen. Ik was constant ziek en ging vaak ellendig en uitgeput naar mijn werk. Het heftige verdriet had ook te maken met oud verdriet. Er zat zoveel emotie en boosheid.’
EMDR
Met onder andere EMDR- therapie heeft Susanne de mediabeelden van het journaal en het identificeren van Linda kunnen verwerken. Omdat het juridische proces nog loopt, blijft Susanne in therapie. ‘Ik kan het niet afsluiten. Dagelijks ben ik nog met mijn rouwproces om Linda bezig. Dat kost veel energie.’
Rechtszaken
De tijd van de rechtszaken was heftig. Voor Susanne was het moeilijk dat zij en haar familie nooit iets mochten zeggen, maar de dader wel. Begin dit jaar, op 25 januari 2019, was het laatste hoger beroep.
Susanne: ‘Eindelijk mochten wij van ons laten horen. Zowel mijn vader, mijn broer en ik hebben een brief voorgelezen. Ik zat links naast de dader, een meter van hem af. Ik heb mijn stoel gedraaid en hem aangekeken. Met woede heb ik de brief van drie kantjes voorgelezen. Daarna kwamen de tranen. De dader gaf tijdens de rechtszaak geen kick, hij was emotieloos. Dat frustreert mij nog steeds, hij heeft ook nooit spijt betuigd.’
De dader kreeg in het hoger beroep twaalf jaar cel en tbsmet dwangverpleging. Ook met deze uitspraak ging hij niet akkoord, er volgde cassatie. Hier volgt in 2020 pas de definitieve uitspraak over. ‘Het is voor ons opnieuw afwachten.’
Missen
‘Ik merk aan kleine dingen dat ik mijn zus mis. Onlangs ben ik verhuisd. Vaak denk ik nog: “Ik zou wel willen dat je nu hier was. Om te horen wat je ervan vindt.” En soms ben ik boos: “Je had dit moeten zien. Je had me hierbij moeten helpen!”
Positief
Vaak hoor ik in gedachten Linda praten. We waren precies hetzelfde in ons doen en laten. Als ik advies nodig heb, dan bedenk ik wat zij zou zeggen. Linda was altijd enthousiast, spontaan en stond positief in het leven. Ze zei vaak: “Het komt allemaal wel goed Suus!”‘
Susanne vertelt op zaterdag 23 november haar verhaal in deze uitzending van Ik mis je.
Reis naar Lourdes
Twee jaar na het overlijden van Linda vertrok Susanne samen met haar vader naar Lourdes. Deze groepsreis met nabestaanden van geweldsmisdrijven is goed geweest voor haar verwerking. ‘Ik ben heel blij dat ik deze reis gemaakt heb.’
In onderstaand fragment vertelt Susanne meer over deze bijzondere reis:
