Blog Charlotte | Stoeien met mama wordt niet zoals het stoeien met papa was

‘Mam, het is zeven uur! Dan hebben we vanavond tijd om te stoeien!’ Inmiddels zijn alle monden weer gevuld en heb ik mijn best gedaan om wat lekkers op tafel te zetten. Iedereen zet wat van tafel op het aanrecht.

We hebben de gewoonte dat ik verder opruim en de jongens zich klaarmaken om naar bed te gaan. Een stukje spitstijd waar iedereen hard doorwerkt om na het omkleden nog tijd te hebben om lekker even te spelen, of in mijn geval even bij te komen.

‘Ik koester de tijd toen Koos en ik ons gezin nog samen runden’

Ik koester de tijd toen Koos en ik ons gezin nog samen runden. Op een avond als deze zou ik de vaatwasser inruimen, verdwaalde legosteentjes en nerfpijltjes opruimen, de kussens weer achter de gordijnen vandaan toveren en op de bank leggen.

Ondertussen zou ik meegenieten van de mannen die op ons grote bed de kussens tegen elkaar aan slaan, de oe’s en ah’s aanhoren wanneer er iemand in de houtgreep wordt genomen en mij lichtelijk zorgen maken wanneer ik een harde plof op de grond hoor.

Stoere mannendingen

Tegenwoordig zijn de rollen veranderd. Ik ben nu degene die mijn jongens in de houtgreep moet nemen, met vrouwelijke voorzichtigheid een kussen tegen ze aangooi. Het hoorspel waar ik vroeger zo van genoot, daar ben ik nu onderdeel van. En dat is even wennen.

Ik merk dat de jongste ietwat twijfelachtig op mijn rug springt om mij om te duwen. De oudste haakt al snel af, misschien ben ik een te makkelijke prooi. Op onze manier boksen, duwen en rollen we over het grote bed.

‘Stoeien met mama wordt niet zoals het stoeien met papa was’

Helaas kan ik Koos niet vervangen. Ik zou het dolgraag willen. Alle leuke dingen die Koos met de jongens deed, zou ik met liefde ook doen. Vooral de stoere mannendingen. Maar stoeien met mama wordt niet zoals het stoeien met papa was. En dat hoeft ook niet.

Het is een zoektocht naar hoe we een nieuwe invulling geven aan de lege plek die we voelen in ons gezin. Wat blijven we doen, wat zullen we koesteren in ons hart.

Voor altijd bij ons

Door de dag heen valt Koos zijn naam hier regelmatig in huis. Papa zou zeker de beste prijs hebben gekregen voor het speelgoed wat we op marktplaats verkopen. Papa zou zijn eigen spannende verhaal bedenken bij het naar bed brengen.

Papa zou het zadel van de fiets zo even omhoog schroeven en direct de ketting smeren. En ja, stoeien met papa ging er wel wat ruiger aan toe.

Ik ben blij dat Koos deze herinneringen in de jongens en mij naar boven brengt. We benoemen ze, lachen erom, pinken tranen weg. Het brengt Koos dichtbij ons, hij hoort voor altijd bij ons.

Uiteindelijk krijgen deze mooie en grappige herinneringen een plekje in het hart van de jongens en van mij. Met een gouden lijst eromheen.