Gedicht | Rafels van rouw

Dit was het eerste gedicht dat Ingrid van Marian kreeg:

Rafels van rouw

Ik gebruik al mijn kracht
om niet te verdwalen
in dat wat ik voel,
wat niet terug valt te halen
de leegte, de kou
de heimwee, het missen
de vraag hoe het leven
zich zo kon vergissen
rechtop maar geknakt
zal ik blijven staan
ik beloof je mijn lief
dat ik verder zal gaan
totdat ik ooit
mijzelf weer herken
in leven en liefde
en in dat wat ik ben
totdat jij ziet van veraf
vanaf waar? dat ik hier
heel voorzichtig
het leven weer vier
als ik de rafels van rouw
in mijn ziel heb verweven
tot een manier
waarop ik kan leven
zonder jou
maar voor altijd in mij
ik koester je, voel je
altijd dichtbij…

– Marian van Til –